Στις μέρες μας δεν είναι καθόλου σπάνιο δυο άνθρωποι που επιθυμούν να αποκτήσουν παιδί να βιώνουν τη γονιμότητα σαν πρόκληση. Όλο και περισσότερα ζευγάρια αναζητούν τη βοήθεια των ειδικών στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν ένα μωρό. Σε πολλές περιπτώσεις όμως η πρώτη απόπειρα δεν καρποφορεί με αποτέλεσμα να χρειαστεί δεύτερη ή ακόμα και τρίτη προσπάθεια για να πετύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Έτσι λοιπόν η πιθανή επανάληψη μιας εξωσωματικής μπορεί να τραυματίσει και να μπερδέψει το ζευγάρι, καθώς και να συμβάλλει στη σύγχυση μεταξύ υπογονιμότητας και στειρότητας.
Πολύ συχνά η ιδέα της υπογονιμότητας προκαλεί θλίψη, πένθος ή και καλλιεργεί την ιδέα της σοβαρής ασθένειας. Η ελπίδα δίνει τη θέση της στη δυσπιστία, την άρνηση, τη ζήλια, τις τύψεις, ενώ η έντονη αναζήτηση του “τι φταίει”, κουράζει και εξαντλεί το ζευγάρι.
Αυτό οφείλεται στις αλλαγές που συμβαίνουν στη συναισθηματική αλλά και τη σεξουαλική ζωή του ζευγαριού. Από τη στιγμή που το ζευγάρι μπαίνει στη διαδικασία της θεραπείας, η σεξουαλικότητα βρίσκεται σε δεύτερο πλάνο μπροστά στην επιθυμία της εγκυμοσύνης. Κατά συνέπεια λοιπόν η συναισθηματική ζωή διαταράσσεται. Οι πιθανές δυσκολίες μικρές ή μεγάλες, ανάλογα την περίπτωση, μπορεί να χαμηλώσουν την αυτοεκτίμηση του ζευγαριού με αποτέλεσμα να καλλιεργηθούν ασυμφωνία και ένταση. Σε ό,τι έχει να κάνει με προβληματισμούς πάνω στο συγκεκριμένο θέμα οι γυναίκες εξωτερικεύουν πιο εύκολα αυτό που αισθάνονται ενώ οι άντρες τις περισσότερες φορές δεν θέλουν να εκφραστούν και να συζητήσουν αυτό που τους απασχολεί.
Η περίοδος πριν την εξωσωματική είναι συνήθως αρμονική και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Στην περίπτωση όμως που η διαδικασία επαναληφθεί, τα πράγματα ενδέχεται να αλλάξουν. Η μη θετική σκέψη και ψυχολογία, καθώς και οι μειωμένες αντοχές μπορεί να ωθήσουν το ζευγάρι να εγκαταλείψει την προσπάθεια του ακόμα και αν η πρόγνωση για να συνεχίσουν είναι θετική και ενθαρρυντική.
Ενδέχεται λοιπόν, η θεραπεία για την αντιμετώπιση της υπογονιμότητας να δημιουργήσει αναταραχές στη σχέση των συντρόφων οι οποίοι όμως πρέπει να παραμείνουν ενωμένοι και συνεργάτες για να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο ολοκληρωμένη η προσπάθεια τους. Είναι βασική η σωστή πλαισίωση της, από κοινού, προσπάθειας, καθώς και η εμπιστοσύνη στο γιατρό που τους έχει αναλάβει. Σύμμαχος τους είναι και η θετική ψυχολογία. Έτσι στην περίπτωση που αλλάξει με τέτοιο τρόπο ώστε να καταβάλει το ζευγάρι ή έναν από τους δύο συντρόφους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν εντάσεις, καλό είναι να αναζητήσουν τη βοήθεια ψυχολόγου.
Η υπογονιμότητα λοιπόν δεν σημαίνει απαραίτητα στειρότητα. Οι ειδικοί που πλαισιώνουν το ζευγάρι είναι εκεί για να το βοηθήσουν, την ουσιαστική όμως προσπάθεια την κάνουν από κοινού οι δύο σύντροφοι και γι’ αυτό το σημαντικό είναι να παραμένουν ομάδα και ο ένας να βοηθά και να εμψυχώνει τον άλλο. Έτσι κι αλλιώς ο στόχος τους είναι κοινός και η επίτευξη του αξία ανεκτίμητη.
Μαρία Ζερβού
Κλινική Ψυχολόγος, MSc Université Paris V – René Descartes
17ης Νοέμβρη 92, Χολαργός, Τηλ. 210 6565112 / 6937763307