Ο Κωνσταντίνος Σφακιανούδης είναι μια κατηγορία γιατρού από μόνος του. Βαθιά γνώστης του αντικειμένου που ξεκάθαρα λατρεύει, με τεράστια εμπειρία, χαμηλών τόνων με μια ηθική που σπανίζει στις ημέρες μας, ευγενής εκ φύσεως. Ζει για να δημιουργεί ζωή και να προσφέρει στις γυναίκες και τα ζευγάρια αυτό που επιθυμούν. Είναι γιατρός για τα δύσκολα, τα ακατόρθωτα.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν και η δική μου εγκυμοσύνη που από την αρχή είχε ρίσκα και δυσκολίες. Αλλά και εγώ σαν περίπτωση είχα μια τραγική ιδιαιτερότητα που εύχομαι καμία γυναικά και κανένα ζευγάρι να μην βιώσει.
Πριν από 2 χρόνια είχα χάσει το παιδί που κυοφορούσα 10 ημέρες πριν γεννήσω, εντελώς ξαφνικά και χωρίς καμία επίσημη αιτία. Μια απώλεια που σε διαλύει. Μετά από αυτό είχα κάνει άλλες 2 ανεπιτυχείς προσπάθειες. Όταν λοιπόν πήγα στο ιατρείο του είχα ήδη αποφασίσει ότι αυτή θα είναι η τελευταία μου προσπάθεια. Αφού είδε όλο μου το ιστορικό και την κλινική μου κατάσταση μου έδωσε ξεκάθαρη απάντηση γιατί δεν έμενα έγκυος.
Ακολούθησα την θεραπεία που μου πρότεινε, μια θεραπεία που φέρει την υπογραφή του, και ήμουν έτοιμη να προσπαθήσω ξανά. Έρχεται το θετικό αποτέλεσμα αλλά η κύηση ήταν παλίνδρομη. Απογοήτευση, κλάματα. Πίστευα ότι πότε δεν θα τα καταφέρω. Εκείνος μου είπε ότι είναι μια δυσάρεστη παρένθεση και πρέπει να πάμε παρακάτω. Εγώ έχανα τις ελπίδες μου ενώ εκείνος όχι.
Έτσι λίγους μήνες μετά ήμουν έγκυος σε δίδυμα! Ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Δεν μπορούσα να το πιστέψω και η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν πολύ. Στον 3ο μήνα ξεκίνησε η αιμορραγία και δημιουργήθηκε ένα αιμάτωμα στη μήτρα. Η εγκυμοσύνη ήταν σε κίνδυνο ανά πάσα στιγμή. Δεν ήξερα αν την επόμενη στιγμή θα ήμουν έγκυος ή όχι. Ο γιατρός μου εξήγησε όλες τις πιθανότητες ξεκάθαρα, με ηρεμία και λίγα λόγια. Τόσα όσα χρειαζότανε. Δεν είναι ο γιατρός που θα φλυαρήσει, θα υπεραναλύσει. Είναι μετρημένος και σίγουρος γ αυτά που σου μεταφέρει. Εμένα αυτό με ηρεμούσε, μου ενέπνεε σιγουριά.
Αφού ξεπεράστηκε το αιμάτωμα και όλα πηγαίνανε καλά, ένα βράδυ στις 22 εβδομάδες σπάνε τα νερά στον ύπνο μου. Ο σάκος του αγοριού είχε σπάσει. Νόμιζα πως όλα είχαν τελειώσει.. Όμως εκείνος είπε πως το θέμα παλεύεται και ότι είναι αισιόδοξος. Εκεί φαίνεται η εμπειρία του γιατρού και τα περιστατικά που έχει χειριστεί. Έπρεπε να παραμείνω στο νοσοκομείο κλινήρης και να δώσω μάχη με τον χρόνο για να κερδίσω όσο περισσότερο χρόνο γίνεται. Χρόνο για τα μωρά μου. Για να αντέξει το αγοράκι μας με ελάχιστο αμνιακό υγρό και να μην παρασύρει και την αδερφή του. Έμεινα στο νοσοκομείο 2,5 μήνες. Πέρασα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά μέσα μετρώντας κάθε ημέρα. Ξυπνούσα και προσευχόμουν να πάει καλά το 24ώρο. Ένιωσα στο πετσί μου την αξία της στιγμής και του να είμαι ευγνώμων για την κάθε ημέρα. Ο γιατρός μου ήταν εκεί συνεχώς, σχεδόν κάθε ημέρα ερχόταν να με δει και να δώσει οδηγίες. Το ίδιο και η μαία του, η μαία μου, Διονυσία Μπίκου. Η καλύτερη μαία που υπάρχει. Πάντα εκεί, πολύ έμπειρη, αισιόδοξη και με το χαμόγελο στα χείλη. Όταν τους έβλεπα έπαιρνα δύναμη. Στα χέρια τους ένιωθα ασφάλεια σε μια κατάσταση γεμάτη ανασφάλεια.
Οι συσπάσεις άρχισαν να γίνονται πιο έντονες και το νιώθαμε όλοι ότι η μεγάλη στιγμή είναι κοντά.. Την ημέρα που έκλεινα τις 32 εβδομάδες έκανα προγραμματισμένο υπέρηχο. Είχε έρθει η ώρα. Όλα γίνανε πολύ γρήγορα, ο γιατρός που καταλάβαινε την αγωνία μου επιστράτευσε το χιούμορ του και μου έλεγε ιστορίες πριν χαθώ στην μέθη της αναισθησίας. Η αγωνία όλων ήταν ο μικρός μας που πάλευε μήνες χωρίς αμνιακό υγρό. Δεν τον κράτησα στην αγκαλιά μου, έφυγε αμέσως για διασωλήνωση, άκουσα όμως το κλάμα του. Κράτησα την αδερφή του. Και τα 2 μωρά παρέμειναν στην ΜΕΝΝ για αρκετό διάστημα. Όλο αυτό το διάστημα ο γιατρός μου κ η μαία μου ήταν εκεί. Δίπλα στα μωρά μας. Οι μικροί μαχητές ήρθαν στο σπίτι και το γέμισαν ευτυχία. Μαχητές σε μια μάχη που δώσαμε όλοι ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Ελάχιστοι το πίστεψαν. Ο γιατρός μου με βαθιά πίστη έβρισκε λύσεις εκεί που οι άλλοι έβρισκαν προβλήματα. Τον ευγνωμονούμε και έχει πια μια θέση στις καρδιές μας.
Skip to content
Skip to footer
