…Φεβρουάριο του 2012 κάναμε την πρώτη μας εξωσωματική σε πολύ γνωστό και καλό κέντρο, μιας και διαπιστώθηκε αποφρακτική αζωσπερμία. Μετά το πρώτο σοκ μάθαμε ότι παράγεται σπέρμα του οποίου η λήψη θα πρέπει να γίνει με άλλο τρόπο. Πολύ αισιόδοξοι και μη έχοντας καμία αρνητική σκέψη, ήμασταν σχεδόν σίγουροι ότι όλα θα πάνε καλά και πραγματικά χοριακή θετική, στη συνέχεια ο υπέρηχος μας έδειξε ότι υπάρχει ένα μωράκι και ένας άλλος σάκος που είχε υποστρέψει. Λίγο πριν την αυχενική διαφάνεια διαπιστώσαμε ότι το αμνιακό υγρό είχε μειωθεί, για να δούμε γιατί συμβαίνει αυτό και μήπως υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα κάναμε αμνιοπαρακέντηση η οποία ήταν πολύ καλή και έδειξε ότι είχαμε ένα αγοράκι. Δυστυχώς λίγο μετά την αμνιοπαρακέντηση το αμνιακό υγρό μειώθηκε πολύ και σε λίγες εβδομάδες είχαν όλα τελειώσει, την 22η εβδομάδα της κύησης αναγκάστηκε ο τότε γιατρός μου να προκαλέσει τοκετό και αυτό ήταν το τέλος.
Νοέμβριο του 2012 κάναμε την δεύτερη εξωσωματική και πάλι αισιόδοξοι ότι όλα θα πάνε καλά αυτή τη φορά. Και πάλι θετική χοριακή κάνουμε υπέρηχο την 6η εβδομάδα την κύησης και βλέπουμε ότι υπάρχει σάκος με μέσα στοιχεία εμβρύου. Μετά από λίγες μέρες διανύοντας την 7η εβδομάδα απέβαλα, με όλα όσα συνεπάγεται αυτό. Ήταν μία σοκαριστική εμπειρία γιατί εκτός του ότι το σώμα μου ένιωσε όλη τη διαδικασία της αποβολής, μου δημιούργησε φόβο για τις επόμενες φορές και ο σάκος που υπήρχε έπεσε στα χέρια μου, τον είδα.
Από το 2013 μέχρι το 2015 προχωρήσαμε σε άλλες τέσσερις προσπάθειες. Η πρώτη από αυτές και πάλι κατέληξε σε αποβολή ενώ οι υπόλοιπες ήταν βιοχημικές…η χοριακή ήταν πάντα θετική αλλά στη συνέχεια μειωνόταν. Και όπως συνήθιζα να λέω στον άντρα μου, θα προτιμούσα να είναι αρνητική η χοριακή ώστε όταν θα είναι θετική να χαρώ, τώρα και που ήταν θετική κάθε φορά δεν ένιωθα χαρά γιατί είχα πάντα τον φόβο ότι στη συνέχεια θα μειωθεί.
Ενδιάμεσα αλλάξαμε γιατρό γιατί η απάντηση του πρώτου πολύ καλού γιατρού ότι κάποια στιγμή θα πετύχει δεν μας κάλυψε απόλυτα αφού πιστεύαμε ότι κάτι θα υπήρχε ακόμα που θα μπορούσε να ψάξει. Ο επόμενος γιατρός σε ένα άλλο κέντρο πολύ πιο μικρό από το πρώτο έδωσε σημασία στη μήτρα μου η οποία είναι δίκερως και διαφραγματική. Διαπίστωσε ότι εσωτερικά έχει ουλώδη ιστό τον οποίο και αφαίρεσε με υστεροσκόπηση. Αυτός ο γιατρός πολύ αγενής, γεγονός στο οποίο δεν δώσαμε πολύ σημασία μιας και πάντα μας ένοιαζε η ουσία, δηλαδή να κάνει σωστά τη δουλειά του. Σημασία δώσαμε όταν μας απογοήτευσε λέγοντας μας να μην αγχωνόμαστε για το αποτέλεσμα γιατί είμαστε και οι δύο στείροι και αν πάνε καλά τα πράγματα θα είμαστε απλά τυχεροί. Επίσης ήθελε να μας καθοδηγήσει στο να πάρουμε ξένο σπέρμα, γεγονός το οποίο είχαμε απορρίψει από την αρχή. Στη συνέχεια βέβαια καταλάβαμε γιατί, καθώς κατά τη διαδικασία λήψης του σπέρματος δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί πολύ καλά.
Την επόμενη φορά που αλλάξαμε γιατρό ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί μπήκε στη ζωή μας ο υπέροχος γιατρός μας Κώστας Σφακιανούδης. Μας παρέλαβε πιο κουρασμένους από ποτέ. Η ευγένεια και η ανθρωπιά του σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Δεν το κρύβω ότι στην αρχή μετά από τόσους γιατρούς που είχαμε συναντήσει στην πορεία μας (διάφορων ειδικοτήτων) ήμασταν αρκετά καχύποπτοι θεωρώντας ότι δεν μπορεί να είναι πραγματικά τόσο καλός, γεγονός βέβαια που κατέρριψε αμέσως γιατί είναι πραγματικά ΤΟΣΟ καλός.
Είδε την περίπτωση μας από όλες τις πλευρές εξετάζοντας ότι υπήρχε και δεν υπήρχε και έτσι εκτός όλων των άλλων εντόπισε σε εμένα και το αυτοάνοσο αντιφωσφολιπιδικο σύνδρομο το οποίο και αντιμετώπισε με τους εξαιρετικούς συνεργάτες του καθώς έχει επιλέξει τους καλύτερος γιατρούς όλων των ειδικοτήτων. Στη συνέχεια μετά από μία προσπάθεια που δεν πήγε καλά, αφού έκανε πολύ εύστοχα, τις διορθωτικές παρεμβάσεις που πίστευε ότι έπρεπε να γίνουν προχωρήσαμε στην επόμενη προσπάθεια μας (στην 8η με κατεψυγμένα ‘εμβρυάκια’). Η χοριακή για άλλη μία φορά θετική αλλά πολύ πολύ χαμηλή, τόσο που θεώρησα δεδομένο ότι στη συνέχεια θα μειωθεί κι άλλο και θα είναι άλλη μία προσπάθεια η οποία θα τελείωνε. Όταν του τηλεφώνησα και του είπα την τιμή της χοριακής η απάντηση του ήταν ΄είναι χαμηλή αλλά είναι μία αρχή΄ και σαν να το ήξερε ήταν Η αρχή. Η αρχή του ονείρου. Σήμερα η μπέμπα μας είναι 4 μηνών και ακόμα δεν το πιστεύω ότι όλα έχουν πάει καλά. Δεν το κρύβω ότι η εγκυμοσύνη αν και ήταν πάρα πολύ καλή, ψυχολογικά ήταν πολύ δύσκολη μιας και ήταν σαν το σώμα να είχε συνηθίσει μόνο αρνητική εξέλιξη και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι όλα πήγαιναν καλά. Και σε αυτό βοήθησε ο υπέροχος γιατρός μας με την ηρεμία και την αισιοδοξία του.
Και έχουμε και συνέχεια καθώς μας έχει κάνει να ελπίζουμε σε ένα ακόμα θαύμα αφού έχουμε κατεψυγμένα ΄εμβρυάκια΄ που περιμένουν. Ότι και να γίνει στη συνέχεια εμείς είμαστε ευτυχισμένοι γιατί ο στόχος έχει επιτευχθεί.
Το ευχαριστώ δεν μπορεί να περιγράψει όλα όσα νιώθουμε για αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και πραγματικά όπως και να είχαν πάει τα πράγματα θεωρούμε μεγάλη τύχη για εμάς που τον γνωρίσαμε και θα έχουμε στη ζωή μας έναν γιατρό, φίλο στον οποίο έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη.
Τέλος ο σύζυγος μου τον ευχαριστεί για την πιο συγκλονιστική εμπειρία που του χάρισε και θα θυμάται σε όλη του τη ζωή.
Σ+Π