Τα χρόνια πέρασαν και οι προσπάθειες ήταν πάντα άκαρπες. Όντας 30 χρονών πλέον αποφάσισα ότι θα πρέπει να συμβουλευτώ το γυναικολόγο μου. Προχωρήσαμε σε υστεροσκόπηση αφαιρώντας μου ένα πολύποδα κι ένα διάφραγμα που ανακάλυψε ότι είχα την ώρα της επέμβασης. Στο τέλος της επέμβασης μας ζήτησε να κάνει κάποιες εξετάσεις κι ο άνδρας μου. Τον θεώρησα υπερβολικό. Δυστυχώς, όμως, το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν ερχόταν, οπότε κάποιους μήνες αργότερα αποδεχτήκαμε ότι θα πρέπει να γίνουν οι εξετάσεις. Πολύ γρήγορα ανακαλύψαμε ότι υπήρχαν προβλήματα όσον αφορά το σπέρμα. Φυσικά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η αντίδραση του άνδρα μου, ο οποίος δεν ήθελε να ακούσει για εξωσωματική. Ο τότε γυναικολόγος μας μας συμβούλεψε να επισκεφθούμε έναν ανδρολόγο, όπως και κάναμε. Του οφείλω πολλά πραγματικά. Μετά από διάφορες εξετάσεις και μια επέμβαση κιρσοκήλης καταλήξαμε να πάρουμε τα πρώτα θετικά αποτελέσματα, που πραγματικά μου επανέφεραν το χαμόγελο και την αισιοδοξία στη ζωή μου.
Παρόλα αυτά ο καιρός περνούσε κι εγώ δεν έμενα έγκυος. Οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί αποκτούσαν παιδιά κι εμείς προσπαθούσαμε να βοηθάμε προκειμένου να κλέβουμε λίγο από την απέραντη χαρά που δίνουν τα παιδιά. Με το χρόνο να αισθάνομαι ότι είναι εχθρός μου, αποφάσισα να προχωρήσω σε εξωσωματική μετά από μια αποτυχημένη σπερματέγχυση. Επισκέφθηκα ένα από τα μεγάλα κέντρα χωρίς να με νοιάζει κι ιδιαίτερα η επαφή με το γιατρό, απλά ήθελα ένα παιδί κι αυτό το κέντρο είχες αρκετές επιτυχίες. Σε διάστημα δέκα μηνών προχωρήσαμε σε 2 εξωσωματικές με μακρύ πρωτόκολλο και τρεις με φυσικό κύκλο, σύνολο πέντε. Περιττό να αναφέρω ότι στην τέταρτη πια εξωσωματική και μετά από 5 μήνες ο γιατρός έμαθε το όνομα μου κι άρχισε να αναρωτιέται γιατί όλες οι προσπάθειες είναι ανεπιτυχείς. Όλα πηγαίναν καλά μέχρι τη στιγμή της χοριακής. Το κέντρο είχε γίνει το δεύτερο σπίτι μου κι εγώ είχα γίνει ψυχολογικό ράκος. Όλοι με κοιτούσαν με λύπη κι οίκτο μέσα στο κέντρο κι αυτό με εκνεύριζε περισσότερο. Ώσπου το αποκορύφωμα ήταν η τελευταία προσπάθεια που έγινε με φυσικό κύκλο. Έκανα την ωοληψία και ζήτησα από το γιατρό να το καταψύξει σε περίπτωση που γονιμοποιηθεί, γιατί ψυχολογικά δεν άντεχα άλλο. Δεν άντεχα άλλο ενέσεις, κορτιζόνη, κλπ, κλπ… Μετά από δυο μέρες με βομβάρδισαν στα τηλέφωνα ότι με περιμένουν για εμβρυομεταφορά. Καλέσανε και το σύζυγό μου, ο οποίος είχε τεράστια εμπιστοσύνη στο γιατρό και με έπεισε να προχωρήσουμε. Και τη στιγμή που ήμουνα στη γνωστή θέση στο γνωστό κρύο χειρουργείο, ξαφνικά εκτυλίχθηκε μπροστά μου ένας τεράστιος καβγάς ανάμεσα στη βιολόγο και στο γιατρό, η οποία υποστήριζε παρουσία μου ότι κι αυτή η προσπάθεια είναι άνευ ουσίας και θα πρέπει να ακολουθήσει κάποιο άλλο πρωτόκολλο. Ο γιατρός σαστισμένος προχώρησε στην εμβρυομεταφορά και μου απολογήθηκε ότι αυτό θεωρεί σωστό ο ίδιος. Έφυγα από το κέντρο αποφασισμένη ότι ήταν η τελευταία φορά που το επισκέπτομαι.
Φυσικά και το αποτέλεσμα ήταν και πάλι αρνητικό, αλλά πλέον ήξερα ότι θα πρέπει να βρω έναν άλλο γιατρό και να αφήσω το χρόνο να κυλήσει υπέρ μου αυτή τη φορά. Τα συναισθήματα μου εκείνη την περίοδο δεν μπορώ να σας τα περιγράψω, αλλά είμαι σίγουρη πως μια γυναίκα που παλεύει να γίνει μάνα, μπορεί να καταλάβει. Σε εκείνη τη φάση της ζωής μου, από το πουθενά έφθασε στα αυτιά μου το όνομα Κώστας Σφακιανούδης. Πήγα ένα απόγευμα και τον συνάντησα μόνη μου τον Δεκέμβριο του 2014. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την τρυφερότητα με την οποία αγκάλιασε την ιστορία μου. Ακόμη κι όταν με πήρανε τα κλάματα, εκείνος κι η Σταυρούλα μου ( όπως την αποκαλώ) ήρθαν δίπλα μου με όλη τους την καλοσύνη κι ένα κουτί σοκολατάκια.
Πέρασε ένας χρόνος από την επίσκεψη μου στο ιατρείο του. Στο χρόνο αυτό ηρέμησα ψυχικά και σωματικά, ακολουθούσα τις συμβουλές του και δεν απογοητευόμουν ότι δυσκολία κι αν προέκυπτε. Στη διάρκεια αυτή υποβλήθηκα σε μια λαπαροσκόπηση και είχα κι άλλη μία αποτυχημένη προσπάθεια, που χάρη στη δική του συμβολή την ξεπέρασα χωρίς δάκρυα. Στις 11 Δεκεμβρίου 2015 έκλαψα ξανά, αλλά αυτή τη φορά από χαρά. Η χοριακή ήταν χορταστική, όπως μου είπε κι ίδιος, καθώς όπως μάθαμε μερικές μέρες αργότερα, κυοφορούσα τρίδυμα. Ακολούθησε μια εγκυμοσύνη δύσκολη, αλλά ούτε μια στιγμή δεν έχασα την αισιοδοξία μου. Ήξερα ότι είχα τον καλύτερο γιατρό στον κόσμο.
21 Ιουλίου 2016 γεννήθηκαν τα διδυμάκια μου. Μετά από πολλές δοκιμασίες, έχω μια υπέροχη οικογένεια και του οφείλω την ευτυχία μου. Σ’ εκείνον και σε όλη του την ομάδα! Το ευχαριστώ είναι ελάχιστο.
Θέλησα να γράψω την ιστορία μου, γιατί διαβάζοντας τις μαρτυρίες των ασθενών του μπήκα στη διαδικασία να τον γνωρίσω. Έλεγα μάλιστα στον εαυτό μου ότι έστω κι ένα μέρος των όσων διάβασα να ήταν αλήθεια, πρέπει να τον γνωρίσω. Κλείνοντας λοιπόν έχω να σας πω ότι είναι αδιαμφισβήτητα ο καλύτερος γιατρός που έχω γνωρίσει- κι έχω γνωρίσει πολλούς- και του αξίζει κάθε λέξη που έχει αναρτηθεί σε αυτή τη σελίδα.
Ιωάννα