Προσπαθούσαμε ένα χρόνο για παιδί, μάταια. Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε εξωσωματική. Βρήκαμε ένα γιατρό (ονόματα δε λέμε προσωπικότητες δε θίγουμε), προχωράμε σε εξωσωματική παρόλο που δεν πολυσυνεννοούμασταν (εκπέμπαμε σε άλλο μήκος κύματος), πετυχαίνει, μένω έγκυος και τον πρώτο μήνα απέβαλα. Πόνος, στενοχώρια, απελπισία, απόγνωση, δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς ένιωσα και το κερασάκι στην τούρτα ήταν η απόξεση στην οποία έπρεπε μοιραία να υποβληθώ. Ακόμη και την ύστατη εκείνη στιγμή που ήμουν ράκος η συμπεριφορά του γιατρού ήταν ψυχρή και καθόλου παρηγορητική.
Όταν ξαναμαζέψαμε τα κομμάτια μας, πήγαμε σε κάποιον άλλο μεγαλογιατρό που μας σύστησαν για σίγουρη επιτυχία (πάλι ονόματα δε λέμε προσωπικότητες δε θίγουμε) και κάναμε δεύτερη απόπειρα. Αυτή τη φορά δεν έπιασε καθόλου. Όταν έμαθα τα δυσάρεστα της χοριακής ζήτησα ραντεβού με το γιατρό για να συζητήσουμε το πλάνο δράσης από κει και πέρα, με ρώτησε τι πήγε στραβά λες και έφταιγα εγώ και με ξεπέταξε μέσα σε δύο λεπτά και έφυγε για να δει άλλο ραντεβού. Όπως καταλαβαίνετε, μας τελείωσε κι αυτός ο γιατρός.
Από τότε έκανα ραντεβού με τουλάχιστον έξι γιατρούς. Οι τρεις δεν μας έπεισαν (δε μας γέμισαν το μάτι, για να το πω πιο λαϊκά) και οι άλλοι τρεις με απέπεμψαν λέγοντας μου χωρίς καθόλου τακτ ότι δεν πρόκειται να κάνω παιδί και να μη χάνω το χρόνο μου τρέφοντας ελπίδες. Φαντάζεστε το ηθικό μου. Στα Τάρταρα. Ελάτε μου, όμως που είμαι πολύ επίμονη και δεν το βάζω κάτω εύκολα.
Κάποια γνωστή του Τάσου μου (όπου Τάσος: έτερον ήμισυ) μας σύστησε τον Κωνσταντίνο Σφακιανούδη (το αγόρι, όπως τον αποκαλώ χαϊδευτικά) και είπαμε δε χάνουμε τίποτε, ας πάμε κι από κει. Συναντηθήκαμε, μας άκουσε προσεχτικά, κρατούσε σημειώσεις και ήταν ο μόνος γιατρός που ζήτησε να δει το βίντεο από την αφαίρεση ενός ινομυώματος που είχα αφαιρέσει πριν τη δεύτερη εξωσωματική. Του το αφήσαμε, είπε ότι θα το δει και θα μας ειδοποιήσει. Δεν περιμέναμε ότι θα μας ειδοποιήσει, μας τηλεφώνησε, όμως, ο ίδιος και πρότεινε υστεροσκόπηση για να έχει πληρέστερη εικόνα. Την κάναμε, βρέθηκε ένα μικρόβιο στη μήτρα και, αφού το καταπολεμήσαμε με ισχυρή αντιβίωση, προβήκαμε σε διέγερση ωοθηκών. Ούτε τούτη η φορά ήταν πετυχημένη. Μου τηλεφώνησε ο ίδιος όταν έμαθε ότι δεν πέτυχε, συναντηθήκαμε και συζητήσαμε για τις επιλογές που είχαμε. Έπεσε στο τραπέζι να γίνει προσπάθεια με δανεικά ωάρια, πράγμα που με έβρισκε κάθετα αντίθετα για δικούς μου λόγους και κάποια στιγμή όπως είχα πάει για κάποια εξέταση ή μικροεπεμβασούλα μου λέει : βλέπω ωάριο κατεβάζεις, να το τσιμπήσω; — Άκου λέει, τσίμπα το, ήταν η απάντηση. Ξεκινήσαμε έτσι να τσιμπάμε τα ωάρια που κατέβαζα σε φυσικό κύκλο. Με τούτα και με κείνα πέρασε ένας χρόνος και κάτι. Συγκεντρώσαμε εννιά και είπαμε να προχωρήσουμε. Βάλαμε τέσσερα γονιμοποιημένα (τον ανώτερο επιτρεπόμενο αριθμό για την ηλικία μου) και μου λέει χαρακτηριστικά ο γιατρός: Ιωάννα, για ένα πάμε. Να μη σας τα πολυλέω, έπιασε η τέταρτη φορά και ξεκίνησε το μαγικό ταξίδι της εγκυμοσύνης με την ευτυχή κατάληξη μιας κούκλας μπεμπούς στις 24 Αυγούστου 2020.
Χωρίς τη στήριξη και την υποστήριξη του γιατρού δε θα τα κατάφερνα. Ο ίδιος μου εξομολογήθηκε λίγα λεπτά αφού γέννησα και κρατούσα το θαύμα της ζωής μου αγκαλιά ότι είχα μόλις 0,4% πιθανότητες επιτυχίας να γίνω μητέρα με δικό μου γενετικό υλικό στην ηλικία των 47 ετών (σύμφωνα με το γιατρό) των 46 ετών (υποστηρίζω εγώ), η ημερομηνία γέννησής μου είναι 31/12/1973 (συμφωνήστε με όποιον από τους δυο μας θέλετε). Το πίστευα πολύ ότι θα πετύχει και είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στο γιατρό μου και με πίστευε που το πίστευα και να το 0,4% είναι η Ασημίνα μου.
Ο Σφακιανούδης, το μελαψό αγόρι (χαϊδευτικά και με σεβασμό πάντα η προσφώνηση), εκτός του ότι είναι εξαιρετικά καταρτισμένος στην επιστήμη και στον τομέα του, είναι πάνω από όλα άνθρωπος. Είναι ευγενικός πάντα, γλυκομίλητος, νοιάζεται για κάθε γυναίκα που έρχεται να ζητήσει τη βοήθειά του και, κορίτσια μου, πολύ βασικό για μένα προσόν να έχει ένας γιατρός, χιούμορ. Είναι τόσο δύσκολη και ψυχοφθόρα αυτή η διαδικασία εξωσωματικής που πραγματικά αν δε γελάς και λίγο, μπορεί να γίνει και ανυπόφορη. Θυμάμαι τα γέλια με το γιατρό και τις ατάκες εκατέρωθεν (είναι ατακαδόρος μεγάλος και μεγάλο πειραχτήρι) όταν με εξέταζε, όταν τσιμπάγαμε ωάρια ή πριν τη μέθη στις υστεροσκοπήσεις. Θυμάμαι επίσης και το φιλί στο μέτωπο με την ευχή να πάνε όλα καλά κατά την εμβρυομεταφορά. Θυμάμαι την αγωνία του να πάει καλά η εγκυμοσύνη μου, ώστε να προχωρήσει και να ολοκληρωθεί χωρίς επιπλοκές. Θυμάμαι τις νουθεσίες του και τα «μαλώματά» του κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης για να μην ξεχνιέμαι και κάνω κάτι που θα μπορούσε να προκαλέσει επιπλοκές. Θυμάμαι τα γέλια και τα πειράγματα την ώρα του τοκετού, όπως και τις ατάκες όταν ερχόταν να με δει στο μαιευτήριο.
Του χρωστάω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ, είμαι ευγνώμων. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερή που τον γνώρισα και χάρη σε αυτόν έχω την κοράκλα μου έξι μηνών τώρα.
Στα 47 μου χρόνια (σύμφωνα με το γιατρό), στα 46 μου (σύμφωνα με μένα) το 0,4% το έχω δίπλα μου αυτή τη στιγμή και παίζει με τον Τάσο μου (το έτερον ήμισυ). Σηκώνω τα μάτια από τον υπολογιστή, τους κοιτάω και συγκινούμαι. Οι δυο τους να παίζουν μαζί, αξία ανεκτίμητη.
Και πάλι ευχαριστώ, γιατρέ. Θα ήθελα, όμως, να ευχαριστήσω από καρδιάς τη μαία μου τη Σταυρούλα Αθανασοπούλου για όλη της την αγάπη και τη στήριξη, μέχρι και σήμερα ακόμη. Σταυρούλα μου, πολύ σε ευχαριστώ και συγγνώμη που σε πρήζω πότε πότε.
Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω την Πετρούλα Τσάδαρη, την Κωνσταντίνα Τσάδαρη, τη Διονυσία Μπίκου, τη Σοφία Πατέλη, την Άννα Αμανατίδη, την Πόπη Γεροντάκου, την Ελευθερία στη συνταγογράφηση (συγγνώμη, Ελευθερία, δε θυμάμαι το επώνυμό σου), την Ανθή Πάντου, τη Μαρία Τερέζα Μάικνερ και όσες άλλες κυρίες εργάζονται στο Γένεσις για το χαμόγελό τους, την καλοσύνη τους και την ευγένειά τους. Πάντα έχουν ένα καλό λόγο και πάντα κάνουν το καλύτερο δυνατό. Για άλλη μια φορά ευχαριστώ.
Είμαστε ευγνώμονες, γιατρέ. Είσαι εξαιρετικός γιατρός, υπέροχος άνθρωπος και φοβερό πειραχτήρι! Ευχαριστούμε πολύ, Τάσος, Ιωάννα και Ασημίνα ή αλλιώς 0,4%.