Αποφασίσαμε στις 20 Οκτωβρίου του 2010 να επισκεφθούμε το ΓΕΝΕΣΙΣ, θέλοντας να δούμε τον λόγο που δεν μπορούμε να γίνουμε γονείς. Άμεσα κάναμε όλες τις εξετάσεις οι οποίες δεν έδειξαν απολύτως κανένα πρόβλημα ούτε σε εμένα ούτε στον άντρα μου. Ανεξήγητη υπογονιμότητα, μας είπαν. Δεν ξέρω τελικά τι είναι πιο εύκολο ή δύσκολο. Να γνωρίζεις ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα και να προσπαθείς να το αντιμετωπίσεις ή να ξέρεις ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και να μην έχεις να αντιμετωπίσεις κανένα «δράκο». Να μην έχεις να «διορθώσεις» κάτι. Τα συναισθήματα πάντως και στις δύο περιπτώσεις παραμένουν ίδια, κάθε φορά που το τεστ εγκυμοσύνης είναι αρνητικό. Απογοήτευση, απογοήτευση, απογοήτευση !!!!
Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε σπερματέγχυση. Η πρώτη αποτυχία ήρθε, μαζί με ένα γιατί. Πως γίνεται να μην έχουμε κάτι, όλα να είναι καλά και όμως το αποτέλεσμα να είναι αρνητικό. Προχωρήσαμε και σε 2η προσπάθεια. Εκεί γνωρίσαμε και τον Κωστή (Σφακιανούδη). Συγνώμη για την οικειότητα, αλλά ο Κωστής είναι πλέον, για εμάς, μέλος της οικογένειας μας. Μετά από 14 ημέρες, ήρθε και το χαρούμενο νέο. Θα γινόμασταν γονείς για πρώτη φορά. Ο Κωστής «στόχευσε» διάνα!!!! Οι εννέα μήνες που πέρασαν, κύλησαν πολύ καλά. Ο γιατρός πάντα δίπλα μας, κυριολεκτικά. Ειλικρινά δεν έχω δει άλλον γιατρό, να σε παίρνει εκείνος τηλέφωνο για να δει αν είσαι καλά, αν πονάς ή αν νοιώθεις κάτι περίεργο. Η μεγάλη στιγμή έφθασε την Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011, μπήκαμε στο μαιευτήριο για την μεγάλη «έξοδο». Στις 12.00 μ.μ ήταν το ραντεβού μας με τον Κωστή. Στις 12.30 μ.μ. έγινε η εισαγωγή και ο Κωστής ήταν ήδη εκεί. Ο μπεμπάκος είχε όμως δική του άποψη και μας παίδεψε αρκετά. Ολη η διαδικασία κράτησε περίπου 12 ώρες και ο Κωστής πάντα δίπλα μου. Μαζί με τον άντρα μου και την μαία δεν έφυγε ούτε λεπτό (ειλικρινά ούτε λεπτό) από δίπλα μου, δίνοντάς μου κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω. Προσπαθούσε και εκείνος μαζί μου. Τον έβλεπες πως προσπαθούσε, πως με καθοδηγούσε βήμα βήμα για το τι πρέπει να κάνω κάθε φορά, πως αγωνιούσε μαζί μας, πως ήταν δίπλα μας. Δεν σου άφηνε κανένα περιθώριο ανησυχίας. Τελικά ξημερώματα Σαββάτου 20 Αυγούστου 2011, στις 00.20 π.μ. ήρθε στον κόσμο ο γιόκας μας. Όλα λοιπόν πήγαν κατ’ ευχή. Και το περίεργο ???? Μετά από λίγες ώρες ήρθε πρωί πρωί στο δωμάτιο, κουρασμένος, ταλαιπωρημένος να δει αν είμαι εντάξει. Του είπα ότι μαζί του, θα μπορούσα να γεννήσω και στο δάσος. Είναι απλά ΤΕΛΕΙΟΣ!!!
Με τον άντρα μου αποφασίσαμε αμέσως να προχωρήσουμε και για 2η εγκυμοσύνη. Ξανά λοιπόν η ίδια διαδικασία. Αυτή τη φορά με την 3η σπερματέγχυση πετύχαμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Πάλι πέτυχε κέντρο στον στόχο του ο Κωστής. Κοριτσάκι έχουμε τώρα και είναι μία κούκλα. Τώρα μόλις έκλεισα τον 7ο μήνα μιας πολύ δύσκολης εγκυμοσύνης.. Ένα τεράστιο αιμάτωμα με ανάγκασε όλο αυτό το διάστημα να μην κάνω σχεδόν τίποτα.
Δεν νομίζω ότι θα τα είχα καταφέρει χωρίς τον Κωστή. Και προχωράμε ακάθεκτοι. Δεν ανησυχώ για τίποτα πια. Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά, είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά.
Θέλω πω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον γιατρό Κωστή Σφακιανούδη για τον επαγγελματισμό του και τις γνώσεις του, την διορατικότητά και την αμεσότητά του, την επιμονή του. Θέλω να πω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον άνθρωπο Κωστή Σφακιανούδη για το ήθος του, την ειλικρίνειά του, την κατανόησή και την υπομονή του, το πείσμα και το θάρρος του, τον ανθρωποκεντρισμό του, το μεγαλείο της ψυχής του.
Κωστή σε θεωρούμε δικό μας άνθρωπο πλέον. Μακάρι να μπορέσουμε κάποια στιγμή να σου ανταποδώσουμε όλα όσα έχεις κάνει για εμάς. Είμαστε δίπλα σου ότι και να χρειαστείς. Η ευγνωμοσύνη που νοιώθουμε για σένα δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι τιμή μας που σε γνωρίσαμε, είναι τιμή μας που σε έχουμε δίπλα μας. Συνέχισε έτσι!!!
Χίλιες ευχές μέσα από την καρδιά μας για σένα και για την υπέροχη οικογένειά σου. Ο Θεός να σας δίνει υγεία και δύναμη πάντα !!!
Σ’αγαπάμε πολύ
Σωτήρης-Βάσω-Πετρής και η αγέννητη μπεμπούλα
Υ.Γ. Και μία φωτο του αγαπημένου γιατρού με τον μικρό Πετρή… η μπεμπούλα έρχεται……
