Το Γένεσις ήταν το τελευταίο κέντρο στο οποίο απευθυνθήκαμε. Είχαν προηγηθεί προσπάθειες εξωσωματικής σε άλλα μικρά και μεγάλα κέντρα κι από παντού είχα εισπράξει την αίσθηση ότι δεν είμαι παρά μια απ΄τις πολλές, μια ακόμα πελάτισσα απ΄αυτές που περιμένουν στην ουρά, μια ακόμη περίπτωση που θα αντιμετωπίζονταν με την ίδια συνταγή που κάνει για όλες.
Αυτό όμως που με θύμωνε περισσότερο ήταν που 10 αρνητικά στη σειρά, αποδίδονταν στην τύχη. Όταν έπαιρνα τηλέφωνο να ανακοινώσω κάθε φορά το αρνητικό μου, μια τυπική γραμματέας έλεγε ένα ξερό λυπάμαι και μου έκλεινε το επόμενο ραντεβού. Έτυχε κυρία μου, ξαναπροσπαθήστε. Και ξαναπροσπαθούσα και ξαναπροσπαθούσα. Χωρίς ενδιάμεσα να ψάχνουμε να βρούμε τι έφταιξε. Στο μεταξύ οι αντοχές μας ηθικές και οικονομικές εξανεμίζονταν. Αργότερα έμαθα πως δεν είναι σωστό να γίνονται 3 προσπάθειες εξωσωματικής και μετά η πρώτη σαλπιγγογραφία. Επίσης έμαθα πως είναι λάθος να γίνεται και η 4η προσπάθεια εξωσωματικής πριν ο γιατρός προτείνει υστεροσκόπηση … έμαθα κι άλλα, αλλά δυστυχώς τα έμαθα αργά.
Στο Γένεσις έφτασα κουρασμένη και λίγο πριν καταθέσω τα όπλα. Τον κύριο Σφακιανούδη, τον Κώστα –επιτρέψτε μου να τον αποκαλώ έτσι γιατί τον νιώθω μέλος της οικογένειάς μου, φίλο πολύτιμο και πρόσωπο πολύ αγαπημένο- δεν τον γνώριζα. Τον συνάντησα τυχαία καθώς ανέλαβε απλά να μου κάνει την εμβρυομεταφορά. Ήταν η 11η εμβρυομεταφορά της …καριέρας μου ως υπογόνιμη και κανείς ως τότε δεν είχε δώσει σημασία στην ανατομία του τραχήλου μου. Σε όλες, μα όλες τις προηγούμενες εμβρυομεταφορές είχα πόνους και κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ. Κι όμως είναι ζωτικής σημασίας να μην δημιουργηθούν συσπάσεις στη μήτρα. Κι αυτό μετά το έμαθα. Ο Κώστας όμως φυσικά και το ήξερε και φρόντισε να γίνει όπως πρέπει.
Και ναι!!!! Είχα το πρώτο μου θετικό. Δυστυχώς όμως η χαρά κράτησε λίγο. Δε θα ξεχάσω τη νύχτα εκείνη που τον πήρα στο κινητό να του πω ότι έχω αιμορραγία. Μου έδωσε ραντεβού στο ΜΗΤΕΡΑ κι όταν έφτασα ήταν ήδη εκεί και με περίμενε. Του Αι Γιαννιού ήτανε. Δε θα ξεχάσω το βλέμμα του όταν μου ανακοίνωνε ότι ο σάκος έφυγε. Δε θα ξεχάσω που με κράτησε αγκαλιά κι έκλαιγα. Μου είπε ότι αφού έγινε μια φορά, θα ξαναγίνει και να μην απελπίζομαι. Τον πίστεψα. Ντύθηκα και βγήκα έξω που με περίμενε ο άντρας μου αλλά εκείνος είχε ήδη φύγει τρέχοντας μη τυχόν και τον πληρώσουμε! Και δεν ήταν καν ο γιατρός που επισήμως με είχε αναλάβει!
Ακολούθησε μια λαπαροσκόπηση που δεν είχα κάνει ποτέ ως τότε και ξανάκανα προσπάθεια ένα χρόνο μετά. Ανάπαυλα αναγκαία για να ανασυνταχτούμε… Εκεί αποτύχαμε. Λύγισα. Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω. Είπα «ως εδώ, πρέπει να δω τι θα κάνω στη ζωή μου. Δε γίνεται η απόκτηση ενός παιδιού να είναι η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνήσω και η τελευταία πριν κοιμηθώ. Για πόσο ακόμα; Πόσα χρόνια ακόμα χαμένα; Για πόσο ακόμα θα μουσκεύω με δάκρυα κάθε βράδυ το μαξιλάρι μου; Πρέπει να το πάρω απόφαση ότι θα μείνω χωρίς παιδί να τελειώνουμε» Κι εκεί πάνω ήρθε το μήνυμά του για ευχές. Ήταν το βράδυ της Ανάστασης. Μου ευχόταν του χρόνου να είμαι με ένα μωρό στην κοιλιά ή στην αγκαλιά…
Ξαναβρήκα τη δύναμη να προσπαθήσω. Ακολούθησα μια φαρμακευτική αγωγή που μου πρότεινε και ήμουν έτοιμη. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρεις μου έλεγε και μου μετέδιδε την αισιοδοξία του. Και τα κατάφερε. Όχι εγώ, εκείνος τα κατάφερε! Κι όχι μόνο έμεινα έγκυος, αλλά ήταν και δίδυμα!!!
Σε όλη την εγκυμοσύνη μου ήταν δίπλα μου. Ήταν μια δύσκολη εγκυμοσύνη. Χρειάστηκα μεγάλη ορμονική υποστήριξη στην αρχή της κι ο Κώστας με παρακολουθούσε από κοντά. Αν άφηνε τα πράγματα στην τύχη τους μετά τη θετική χοριακή, όπως συνηθίζουν να κάνουν άλλοι, θα είχαν χαθεί όλα… Χρειάστηκε να μείνω στο κρεβάτι, αλλά πριν απ΄αυτό χρειάστηκε να γίνει περίδεση. Ευτυχώς ο καλός μου ο γιατρός προνόησε έγκαιρα, όσο κι αν εμένα δε μου άρεσε η ιδέα. Επέμενε και για μια ακόμα φορά είχε δίκιο. Πριν φτάσω στην Β΄επιπέδου ο τράχηλός μου είχε ήδη ανοίξει και ήταν η περίδεση που συγκράτησε την εγκυμοσύνη μου.
Από τότε που τον συνάντησα για πρώτη φορά, μέχρι και που γέννησα, όποτε χρειάστηκε να τον πάρω τηλέφωνο για να ρωτήσω κάτι, για μια διευκρίνιση, για οτιδήποτε, ήταν εκεί. Πάντα με θυμόταν, πάντα ήξερε τι φάρμακα παίρνω, πάντα είχε να καταθέσει την άρτια επιστημονική του άποψη συνδυασμένη με μια καλή κουβέντα. Αυτός ο συνδυασμός είναι που τον κάνει τόσο υπέροχο!
Με ρώτησε κάποια στιγμή σε ποιο μαιευτήριο θέλω να γεννήσω. Του απάντησα ότι με κείνον γιατρό μου, γεννάω ακόμα και στην πλατεία Συντάγματος. Γέλασε, αλλά το εννοούσα. Γέννησα στο ΡΕΑ -και όχι στο Σύνταγμα- με καισαρική και ολική νάρκωση. Ήταν εκεί και μου κρατούσε το χέρι πριν κοιμηθώ, ήταν εκεί όταν ξύπνησα για να μου πει ότι όλα πήγαν καλά.
Και βέβαια όλα θα πήγαιναν καλά. Όταν έχεις έναν τέτοιο άνθρωπο να σε προσέχει, δεν μπορεί να μην πάνε όλα καλά. Τον Φεβρουάριο του 2012 ήρθαν στον κόσμο ο γιός κι η κόρη μου. Έγινα μάνα. Αυτό που ζούμε στο σπίτι μας μαζί τους είναι πάνω απ΄τις προσδοκίες μας και δικαιώνει απόλυτα τον αγώνα των 11 χρόνων για την απόκτησή τους. Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι τι θα είχε γίνει αν δεν βρισκόταν στον δρόμο μου ο Κώστας… Κι όπως του έχω ξαναπεί, μακάρι να του δίνει πάντα ο Θεός τη δύναμη να βοηθάει κι άλλα ζευγάρια να γίνουν οικογένειες,