Μετά από δύο χρόνια ξεκινήσαμε έλεγχο ωορρηξίας με προγραμματισμένες επαφές, σαλπιγγογραφία και παράλληλα ορμονικό έλεγχο. Στη πορεία έγινε και ένα σπερμοδιάγραμμα το οποίο μας απογοήτευσε εντελώς. Η διάγνωση ήταν ολιγοασθενοσπερμία σοβαρότατου βαθμού. Μας πρότειναν από το κέντρο ανδρολογίας να απευθυνθούμε σε ουρολόγο για θεραπεία. Έγιναν διάφορες θεραπείες για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι οποίες δυστυχώς δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Και έτσι αρχίσαμε να συζητάμε και να ψάχνουμε πληροφορίες για την εξωσωματική.
Μετά το γάμο μας το 2014 ξεκινήσαμε την πρώτη εξωσωματική με την ελπίδα ότι θα πετύχουμε με την πρώτη προσπάθεια. Τότε ήμουν 27 ετών οπότε θεωρήσαμε ότι το θετικό αποτέλεσμα θα ερχόταν άμεσα. Συνολικά έγιναν 3 προσπάθειες στο πρώτο κέντρο εξωσωματικής με αρνητικό αποτέλεσμα πάντα και η δημιουργία εμβρύων αριθμητικά ήταν πάντα μικρή. Η πιο ψυχικά επώδυνη διέγερση ήταν η τελευταία γιατί από τα 13 ωάρια που είχα γονιμοποιήθηκε μόνο ένα. Αυτός ήταν ο λόγος που αποφάσισα να αλλάξω γιατρό. Έφυγα παρόλο που είχα κάνει βιοψία ενδομητρίου (Era test) και δεν είχαμε δοκιμάσει ακόμα την αλλαγή της ημέρας εμβρυομεταφοράς όπως πρότειναν. Σε αυτό το κέντρο είχε γίνει καρυότυπος ζεύγους, εξετάσεις από αιματολόγο και υστεροσκόπηση χωρίς να βρεθεί κάτι ανησυχητικό.
Η αναζήτηση νέου γιατρού έγινε από το διαδίκτυο. Πιο συγκεκριμένα μία 47χρονη έγκυος σε δίδυμα που γνώρισα σε ένα φόρουμ μου πρότεινε να κλείσω ραντεβού με τον κο Σφακιανούδη και έτσι έγινε. Μου φάνηκε αρκετά γλυκός άνθρωπος και η προαίσθηση μου έλεγε ότι μαζί του θα τα καταφέρουμε. Αφού μελέτησε το ιστορικό μας προσεχτικά πρότεινε κάποιες επιπλέον εξετάσεις, μια νέα υστεροσκόπηση, αλλαγή πρωτοκόλλου από βραχύ σε μακρύ και βιοψία όρχεων. Από την υστεροσκόπηση φάνηκε ότι υπήρχαν φλεγμονές στη μήτρα και έγινε θεραπεία. Στη συνέχεια κάναμε τη νέα εξωσωματική και προέκυψαν 16 άριστα έμβρυα (βλαστοκύστες). Μεταφέρθηκαν δύο και το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό. Ακολούθησαν και άλλες εξετάσεις. Μία από αυτές ήταν ο προεμφυτευτικός έλεγχος ο οποίος έδειξε ότι δεν έχουν κάποιο πρόβλημα τα έμβρυα μας. Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε ανοσολόγο, νέο αιματολόγο, κάναμε νέα βιοψία ενδομητρίου, επαναλάβαμε τη θεραπεία των φλεγμονών του ενδομητρίου και κάναμε αλλαγές στην ημέρα της εμβρυομεταφοράς για να πετύχουμε το παράθυρο εμφύτευσης ακολουθώντας τις δύο διαφορετικές βιοψίες ενδομητρίου που είχα κάνει. Πάντα το αποτέλεσμα ήταν μηδέν μετά από κάθε εμβρυομεταφορά παρόλο που ο προεμφυτευτικός έλεγχος έδειξε ότι τα περισσότερα έμβρυα δεν είχαν χρωμοσωματικές ανωμαλίες και δεν είχε βρεθεί κάτι σημαντικό πέρα από μια ελαφριά φλεγμονή ενδομητρίου. Εκείνη τη περίοδο συμβουλεύτηκα γαστρεντερολόγο λόγω γαστρεντερικών διαταραχών και έκανα γαστροσκόπηση και κολονοσκόπηση για να επιβεβαιώσουμε ότι δεν υπάρχει κάτι που να επηρεάζει τη γονιμότητα μου. Τα αποτελέσματα έδειξαν κάποια μικρά προβλήματα που δεν σχετίζονται με υπογονιμότητα.
Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι παιδί δεν θα έκανα ποτέ. Κάποιοι φίλοι και γνωστοί μου έλεγαν να σταματήσω τις προσπάθειες, άλλοι έλεγαν να ψάξω να βρω παρένθετη μητέρα και άλλοι να υιοθετήσω. Η απάντηση σε όλους αυτούς ήταν ότι στα 30 μου χρόνια έχω ακόμα πολλά περιθώρια για νέες προσπάθειες και θα συνεχίσω.
Το Μάιο του 2018 είχα φτάσει στα όρια μου μετά από ένα ακόμα αρνητικό αποτέλεσμα και δεν είχα διάθεση να συνεχίσω νέα προσπάθεια άμεσα. Αλλαγές είχαμε κάνει αρκετές, το ίδιο και εξετάσεις αλλά το αποτέλεσμα δεν έβγαινε ούτε στο ελάχιστο θετικό για να πεις ότι κάτι έγινε αυτή τη φορά. Συνέχιζα όμως να περιμένω ένα σημάδι το οποίο θα μας έδειχνε ποια είναι η μέθοδος που θα έφερνε το θετικό αποτέλεσμα.
Τον Ιούνιο του 2018 αποφασίσαμε να μην κάνουμε εμβρυομεταφορά και να πάμε ολιγοήμερες διακοπές για να ηρεμήσουμε από όλα αυτά. Πριν φύγουμε για διακοπές άρχισα να βλέπω αίμα ροζ-καφέ στα μέσα του κύκλου καθημερινά (ήταν το σημάδι που περίμενα). Ο γιατρός μας ενημέρωσε ότι οφείλετε στην ωορρηξία και δεν είναι κάτι ανησυχητικό. Επίσης μας είπε ότι αυτόν τον φυσικό κύκλο δεν ήθελε να τον χάσει με τίποτα και επέμενε να κάνουμε εμβρυομεταφορά πριν φύγουμε για διακοπές. Το δέχτηκα παρόλο που σκεφτόμουν ότι το ταξίδι θα είχε ταλαιπωρία και ότι θα μπορούσε να επηρεάσει το αποτέλεσμα αρνητικά. Πέρα από αυτό δεν μπόρεσα να μείνω καθόλου στο κρεβάτι τις πρώτες μέρες και είχα μια ανησυχία γιατί το αίμα συνέχιζε ακόμα και την ημέρα της εμβρυομεταφοράς. Στη συγκεκριμένη προσπάθεια αρνήθηκα να πάρω προληπτική αγωγή (κορτιζόνη, σαλοσπιρ και αντιπηκτικές ενέσεις) γιατί ήθελα να είναι εντελώς φυσική. Επιστρέφοντας από το ταξίδι και ενώ συνέχιζα να βλέπω αίμα καθημερινά με έκπληξη διαπίστωσα ότι είμαι για πρώτη φορά έγκυος αλλά η χοριακή ήταν χαμηλή και δεν διπλασιαζόταν σωστά. Δυστυχώς η 9η εμβρυομεταφορά που έκανα κατέληξε αρκετά σύντομα σε βιοχημική αποβολή. Ήταν όμως μια ελπίδα! Δεν είχαμε δει ποτέ έστω για λίγο θετική χοριακή μέσα σε αυτά τα χρόνια.
Το Σεπτέμβριο του 2018 ξεκίνησα ξανά θεραπείες για τις φλεγμονές του ενδομητρίου έτσι ώστε να είναι όλα τέλεια για την 10η εμβρυομεταφορά με τα δυο τελευταία μου έμβρυα. Ξεκινήσαμε να παρακολουθούμε τον φυσικό κύκλο του Νοεμβρίου για να κάνουμε την εμβρυομεταφορά με τον ίδιο τρόπο όπως είχε γίνει και τον Ιούνιο. Το άγχος μου ήταν μεγάλο γιατί ήξερα ότι αν δεν τα κατάφερνα θα έπρεπε να περάσω πάλι από επιτροπή ΙΚΑ για τα φάρμακα και να ξεκινήσω διέγερση από την αρχή.
Κάποιες μέρες πριν κάνω χοριακή, άρχισα να έχω έντονους πόνους περιόδου και έβγαλα το συμπέρασμα ότι η προσπάθεια είχε ήδη αποτύχει. Είχα στεναχωρηθεί και φοβόμουν να πάω για την εξέταση. Τελικά πήγα με τεράστιο άγχος και σε λιγότερο από μία ώρα τηλεφώνησε η μικροβιολόγος μου (και πλέον φίλη μου) τρελαμένη από τη χαρά της για να μου ανακοινώσει ένα μεγάλο νούμερο χοριακής. Έγιναν κάποιες επαναλήψεις της εξέτασης και αυτή τη φορά όλα ήταν τέλεια. Στη πορεία ακολούθησε το πρώτο υπερηχογράφημα το οποίο έδειξε μονοζυγωτικά δίδυμα. Η χαρά ήταν μεγάλη αλλά το άγχος δεν έφυγε, γιατί αυτού του είδους οι κυήσεις λόγω του κοινού πλακούντα μπορεί να έχουν πολλές επιπλοκές. Ακολούθησε αρκετά τακτικός έλεγχος και δεν υπήρξε καμία επιπλοκή. Τα εμβρυάκια είχαν ικανοποιητικό βάρος για διδυμάκια σε κάθε στάδιο της εγκυμοσύνης και όλα κύλισαν ομαλά μέχρι το τέλος.
Μετά από περίπου 10χρόνια προσπάθειας κατάφερα να κρατήσω τα δύο μικρά μου ανθρωπάκια αγκαλιά και η χαρά μου δεν περιγράφεται. Η προσπάθεια μου άξιζε και με έκανε πιο δυνατή. Αν γύρναγα το χρόνο πίσω θα επέλεγα ξανά να ζήσω την ίδια ιστορία. Είχα αρκετές δυσκολίες και μεγάλη στεναχώρια μέχρι να τα καταφέρω, αλλά το αποτέλεσμα από όλο αυτό τον αγώνα άξιζε.
Ευχαριστούμε τον γιατρό μας που μας βοήθησε να διπλασιάσουμε την οικογένεια μας και ευχόμαστε να βοηθήσει και άλλα ζευγάρια με σοβαρά προβλήματα υπογονιμότητας να ζήσουν το όνειρο…..
Μαριλέττα (20/7/2019)