Σκεφτόμουν καιρό, αν τελικά θα έγραφα ή όχι για το γιατρό μου, καθώς δυσκολευόμουν αρκετά από την ένταση των συναισθημάτων που ένιωθα. Εν τέλει αποφάσισα να γράψω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ, όχι για να το διαφημίσω το γιατρό μου όσο για να δώσω κουράγιο σε άλλες γυναίκες που διανύουν το μονοπάτι της εξωσωματικής γονιμοποίησης ώστε να φτάσουν στο πολυπόθητο και να πάρουν ένα μωρό στην αγκαλιά τους.
Ο τίτλος που θα έδινα σε αυτό ταξίδι προς τη μητρότητα είναι…Όλα στο πέντε! Τζογαδόρικος αλλά εύστοχος. Παλέψαμε περίπου πέντε χρόνια. Χρειάστηκε να αλλάξω πέντε γιατρούς, να κάνω πέντε εξωσωματικές και να γεννήσω τον γιο μου, την πρώτη μέρα του πέμπτου μήνα!
Η γνωριμία μου με τον γιατρό έγινε κάτω από δύσκολες κυρίως ψυχικά για εμένα συνθήκες, καθώς είχα μόλις σχεδόν χάσει ένα μωράκι στον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης μου και δεν ήμουν καθόλου καλά. Ο προηγούμενος γιατρός, μόνο υποστηρικτικός δεν ήταν σε ότι μου είχε συμβεί. Μάλιστα όταν του εξέφρασα κάποιες αμφιβολίες σχετικά με παραλείψεις, σε εξετάσεις κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, με έδιωξε από το γραφείο λέγοντας μου ότι τον ταράσσω. Όλο αυτό με έκανε ακόμα πιο δύσπιστη. Ο άνθρωπος όμως που ήταν απέναντί μου την ημέρα του ραντεβού μας, ήταν κάτι αρκετά διαφορετικό από ό,τι είχα συναντήσει μέχρι τότε! Ήταν γλυκός ,ευγενικός και μου έδωσε την αίσθηση ότι νοιαζόταν χωρίς να αποσκοπεί στο κέρδος! Με συγκίνησε αρκετά γιατί φρόντισε να μιλήσω με μία γυναίκα που ήταν έγκυος σε δίδυμη κύηση, ενώ είχε παρόμοιο ιστορικό με μένα και είχε αποβάλλει την 16η εβδομάδα!
Σε όλη αυτή τη ζάλη, αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου να τον εμπιστευτούμε! Άλλωστε ο πλέον αρμόδιος για την …ενδομητρίτιδα που είχαμε ανακαλύψει ότι έπασχα κάνοντας την εξέταση του Νίκα, ήταν ο Σφακιανούδης! Συμφωνήσαμε πως δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε. Κατόπιν κάναμε κάποιες εξετάσεις και πήραμε δείγμα για τον Νίκα όπου η φλεγμονή εξακολουθούσε να υφίσταται, ακολούθησε σχήμα αντιβιώσεων και εγχύσεων οι οποίες απέδωσαν πολύ καλύτερα και ταχύτερα αποτελέσματα από την προηγούμενη φορά! Σε όλη αυτή τη διαδρομή ο γιατρός ήταν δίπλα μου απαντώντας σε χαζές αλλά και σημαντικές ερωτήσεις, συμβουλεύοντάς με να αφήσω πίσω το πένθος μου, σταματώντας να το τροφοδοτώ, ενώ προσπαθούσε να με κρατάει ήρεμη και δεν ενέδιδε στις παρορμήσεις μου. Θυμάμαι να επιμένω να προχωρήσουμε στην εμβρυομεταφορά και ο ίδιος να αρνείται, λέγοντας μου ότι μία αποτυχία στη δεδομένη φάση θα με βύθιζε ψυχικά ακόμα περισσότερο, στο μεταξύ άρχισα να λαμβάνω αντικαταθλιπτική αγωγή καθώς αντιμετώπιζα μετατραυματικό στρες, νομίζω ότι η κίνηση μου αυτή ήταν σωτήρια!
Τον Απρίλιο του 2021 πήραμε το τελευταίο δείγμα για την εξέταση του Νίκα όπου η φλεγμονή είχε υποχωρήσει αρκετά. Δεδομένου ότι το μωρό που είχε χαθεί ήταν από φυσική σύλληψη, ο γιατρός επέμενε να έχουμε ελεύθερες επαφές με το σύζυγό μου και να μην προχωρήσουμε στην εμβρυομεταφορά. Το καλοκαίρι πέρασε χωρίς να έρθει το πολυπόθητο, δεν νομίζω ότι ευνοούσα και εγώ την κατάσταση εάν σκεφτεί κανείς ότι έκανα σεξ μόνο για αναπαραγωγή. Τελικά το Σεπτέμβριο κάναμε υστεροσκόπηση και στις 7 Οκτωβρίου μεταφέραμε δύο βλαστοκύστες! Έμεινα έκπληκτη από τον τρόπο που λειτουργούσαν! Μου ζήτησαν εξετάσεις, πολλές και διαφορετικές, όχι μόνο γυναικολογικές. Ποτέ πριν, κάνεις δεν το είχε αντιμετωπίσει σφαιρικά, μερικές φορές κιόλας αισθανόμουν ότι απλά πετούσαν τα έμβρυα στη μήτρα και εάν καθόταν καλώς. Την ημέρα της εμβρυομεταφοράς υπήρχε μια σχετική ένταση, μιας και εγώ ήμουν μες στην γκρίνια γιατί μου φαινόταν χαμηλό σκορ από τα 12 τρίτης ημέρας που είχαμε στην κατάψυξη, να έχουμε μόνο δύο βλαστοκύστες αλλα τελικά προχωρήσαμε σε εμβρυομεταφορά, σχεδόν μουτρωμένος ο ένας με τον άλλον, καθώς με θεωρούσε κακομαθημένη όπως μου είχε πει, επιμένοντας ότι ένα και καλό θέλουμε και όχι περισσότερα.
Τελικά δικαιώθηκε γιατί αυτό το ένα και καλό ήρθε και φύτρωσε! Ακολούθησε μία εγκυμοσύνη για πολύ δυνατούς παίκτες και ο δικός μου ο παίκτης δεν έκανε πίσω ούτε μία στιγμή! Με υποστήριζε σε όλο αυτό. Είχαμε ραντεβού κάθε 10 μέρες περίπου, γιατί η προηγούμενη εμπειρία μου με είχε κάνει λίγο ανασφαλή και νοσηλευόμουν κάθε μήνα στο Γένεσις προσπαθώντας να μην φουντώσει η ενδομητριτιδα! Έγινε προληπτικά περίδεση την ημέρα της αυχενικής και με κούραρε πολύ στενά φαρμακευτικά .Σε όλες αυτές τις δυσκολίες ήρθε να προστεθεί ένας επιπωματικός πλακούντας, που δεν ανέβηκε ποτέ ,μία ουρολοίμωξη που ερχόταν και έφευγε συνέχεια και ένας διαβήτης που τον παλεύαμε με την Κα Δεμπεγιώτη με διατροφή και ινσουλίνη. Μερικές φορές τον αισθανόμουν να αγωνιά για την έκβαση της εγκυμοσύνης μου, ιδίως όταν το μωρό μου φαινόταν να επηρεάζεται σε μέγεθος από το διαβήτη μου! Εγώ όμως επέμενα και έλεγα συνέχεια, ότι αυτό το μωρό θα το γεννούσα! Αισθανόμουν άλλωστε ασφαλής μαζί του!
Εννοείται ότι μετά από όλα αυτά η γέννα μου δεν θα μπορούσε να είναι φυσιολογική! Το απόγευμα της Πρώτης Μαΐου όντας στην 32η εβδομάδα είχα μία απίστευτη αιμορραγία. Προσπαθούσα να μην τρομοκρατηθώ, πήγα στο εικόνισμα της Παναγίας και παρακάλεσα να μη χαθεί και αυτό το μωρό, Πήρα τηλέφωνο τη Σταυρούλα η οποία μου φώναζε να φύγω για το Μητέρα. Έφτασα στο ΜΗΤΕΡΑ συνοδευόμενη από αστυνομία γεμάτη αίματα, δεν θυμάμαι πολλά, θυμάμαι όμως τη φάτσα του γιατρού να μου λέει ότι τα καταφέραμε, ότι γέννησα το γιο μου! Ακολούθησε η μονάδα λόγω προωρότητας όπου σε όλο αυτό ήταν δίπλα μου το αγαπημένο μου πλάσμα η Σταυρούλα. Πέρασαν 23 μέρες στη μονάδα, όπου η αγωνία ήταν στα τέρματα για το μωρό μου! Όμως, όταν πλέον ήρθε στο σπίτι του ο γιος μου, κατάλαβα τι θα πει ευτυχία, τι θα πει αγάπη άνευ όρων, κατάλαβα τι είναι να κοιτάς ένα πλάσμα και να λιώνει η ψυχή σου για αυτό, αισθάνθηκα ότι όσα πέρασα άξιζαν και με το παραπάνω και όλα μα όλα θα τα ξαναζούσα γι’ αυτό το πλάσμα.
Όπως έγραψα και στην αρχή δεν έχω πρόθεση να διαφημίσω τον Σφακιανούδη τον ξέρουν άλλωστε και οι πέτρες, θέλω όμως με αυτό το μοίρασμα να στηρίξω άλλες γυναίκες, να δώσω δύναμη. Περάσαμε πολλά με τον σύζυγο μου, γίναμε πειραματόζωα στα πλαίσια αναζήτησης του ποιος ήταν ο υπογόνιμος, πήρα μεγάλες ποσότητες φαρμάκων ,έκανα 7 διεγέρσεις όπου σε κάποιες υπέφερα από πόνους στις ωοθήκες μου. Χρειάστηκε να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις. Μια εξ ‘αυτών ήταν να προχωρήσουμε αρχικά σε δοτή σπέρματος όταν η ζυγαριά έλεγε ότι φταίει ο σύζυγος και μια να μπούμε σε λίστα για δωρεά ωάριων. Όταν το προηγούμενο πλάνο απέτυχε,
και τελικά μας είπαν ότι ενδεχομένως να μην γίνουμε ποτέ γονείς, ήρθε μια σύλληψη από το πουθενά, γιατί απλά είχαμε ζήσει τον καλοκαιρινό μας έρωτα! Ο Σφακιανουδης είχε φρικάρει λίγο όταν τα άκουσε όλα αυτά για πρώτη φορά, αλλά αυτό που νομίζω πως τον εξόργισε περισσότερο, ήταν λύση της παρένθετης μητέρας που μου προτείναν …την ημέρα που απέβαλα, γιατί δυστυχώς προτεραιότητα μερικές φορές είναι μονό το κέρδος. Για εμένα όλες μπορούμε να γίνουμε μανούλες και να γίνουμε υπέροχοι γονείς, μετά τα τόσα που έχουμε περάσει, απλά ο δρόμος μπορεί να είναι πραγματικά δύσκολος! Συνηθίζω να λέω ότι αφού το δικό μου σώμα έφερε στον κόσμο το γιο μου, όλες μπορούν.
Οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ μετά από όλα αυτά στον Κώστα Σφακιανουδη, στην Νατάσα , στην Δέσποινα, στην Σταυρούλα και στη Διονυσία γιατί ξέρω ότι χωρίς αυτούς, εγώ μωρό δεν θε είχα.