Οι προσπάθειες μας στην αρχή ήταν σε χαλαρό πλαίσιο, αλλά πάντα με τον ενθουσιασμό του ότι το μωρό μας was just around the corner. Στους 4 μήνες που δεν είχα μείνει έγκυος και ως γνήσιο control freak αποφάσισα να κάνω κάποιες εξετάσεις να είμαι σίγουρη. Διάλεξα λοιπόν να συνεχίσω με το γυναικολόγο των παιδικών – εφηβικών μου χρόνων. Γλυκύτατος, δεν βρήκε τίποτε μα τίποτε το ανησυχητικό και με έστειλε σπίτι με τη σιγουριά ότι θα μείνω εύκολα έγκυος καθώς οι ωοθήκες μου φαινόντουσαν ιδιαιτέρως πλούσιες (κρατήστε το).
Οι μήνες περνούσαν, όμως και έγκυος δεν έμενα. Με εκείνα και με τα άλλα δε, είχα φτάσει αισίως στα 33 (μισό πάντα) και στα 34+ εν συνεχεία (περίπου στους 8 μήνες προσπαθειών). Καθώς, λοιπόν, το άγχος είχε αρχίσει να κάνει έντονα την εμφάνισή του και με δική μου πίεση, αποφασίσαμε με τον τότε γυναικολόγο μου να κάνω μια υστεροσκόπηση να δούμε την κατάσταση στη μήτρα. Πράγματι την έκανα, με αποτέλεσμα την αφαίρεση ενός πολύποδα και μια ακόμη διαβεβαίωση πως όλα είναι θέμα χρόνου.
Προβληματισμένη έντονα και επειδή δεν είμαι σε καμία περίπτωση άνθρωπος που αφήνω τα πράγματα στην τύχη τους, στράφηκα στον αγαπημένο μου θείο, τον αδερφό της μητέρας μου, γιατρός και εκείνος να με καθοδηγήσει. Σε εκείνον χρωστάω μάλλον σήμερα εν μέρει τον γιο μου. Σε εκείνον που με ψυχραιμία αλλά αποφασιστικότητα, έψαξε, ρώτησε, έμαθε και μου σύστησε τον γιατρό μας κύριο Σφακιανούδη.
Πριν τον επισκεφθούμε έκατσα και διάβασα όλες τις μαρτυρίες των ασθενών του και μπορώ να επιβεβαιώσω και εγώ με τη σειρά μου πως όσα είχαν μοιραστεί οι γυναίκες αυτές είναι αλήθεια. Από το πρώτο μας ραντεβού ένιωσα ασφάλεια, ηρεμία και την ανακούφιση της επιβεβαίωσης ότι δεν ήμουν τρελή, περίεργη, αγχωτική και υπερβολική που ένιωθα ότι δεν ήταν τόσο οκ να μην έχω συλλάβει μετά από 10 μήνες (by the way με τον άντρα μου να μην έχει κανένα θέμα). Θυμάμαι την απίστευτη ηρεμία και χαρά που ένιωσα όταν στην πρώτη εξέταση μου είπε «για πάμε να βρούμε τον ένοχο που δεν σε αφήνει να μείνεις έγκυος».
Η συνέχεια δεν ήταν τόσο εύκολη αλλά συγκριτικά με το τι θα είχα περάσει αν δεν τον είχα συναντήσει, ήμουν πάρα μα πάρα πολλή τυχερή! Το αποτέλεσμα της έρευνάς του έδειξε πως μόνο πλούσιες δεν ήταν οι ωοθήκες μου και πως δεν είχα μπροστά μου άπειρα χρόνια γονιμότητας. Επίσης, βάσει του βίντεο της υστεροσκόπησης διέγνωσε φλεγμονή στη μήτρα η οποία και από ό,τι απεδείχθει ευθυνόταν για τις αποτυχημένες μας προσπάθεις. Χρειάστηκαν 3-4 μήνες αντιβίωσης, ακόμη 1 υστεροσκόπηση (αλλά τυχερή) και 15 εγχύσεις αντιβίωσης για να κρατήσω στα χέρια μου το πρώτο και μοναδικό θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Προφανώς η χαρά και η ευγνωμοσύνη, συναισθήματα απερίγραπτα! Όπως και η ανακούφιση, βέβαια, ότι μπορώ να μείνω έγκυος φυσιολογικά, κάτι που αν και στην αρχή θεωρούσα – εσφαλμένα – δεδομένο, στην πορεία απεδείχθει άκρως αβέβαιο.
Οι 9 μήνες πέρασαν σχετικά εύκολα με μόνο ένα θεματάκι με τον τράχηλο που με περιόρισε σπίτι κάποιους μήνες μοναδικό σημείο δυσκολίας. Η μεγάλη μέρα πλησίαζε και εγώ είχα φανταστεί έναν φυσιολογικό & φυσικό τοκετό που θα ξεκινούσε όταν αποφάσιζε το μωρό. Έλα, όμως, που το μωρό μάλλον είχε βολευτεί και δεν έλεγε να κατέβει όσα χιλιόμετρα και αν έγραψε ο διάδρομός μας (και έγραψε πολλά σας διαβεβαιώ). Με τη συμπλήρωση, έτσι, των 38 εβδομάδων, ο γιατρός και η φανταστική μου μαία Διονυσία άρχισαν να θίγουν διακριτικά το θέμα της πρόκλησης καθώς θεωρούσαν και οι δύο πως στην δική μου περίπτωση η αναμονή μέχρι και τη συμπλήρωση των 40 εβδομάδων έκρυβε κινδύνους οι οποίοι θα μπορούσαν δυνητικά να μου στερήσουν τον φυσιολογικό τοκετό που τόσο ήθελα. Εγώ από την άλλη παρέμενα προσκολλημένη στην επιθυμία μου για μια φυσική ροή των πραγμάτων και είχα αρχίσει να ζορίζομαι πολύ μη μπορώντας να πάρω εύκολα την απόφαση. Μετά από πολλή συζήτηση με τον άντρα μου – τον οποίο κάπου εκεί κατάφερα να «σκάσω» – αποφασίσαμε να εμπιστευθούμε πλήρως τον γιατρό μας και να κάνουμε αυτό που θα μας υποδείκνυε στο τελικό ραντεβού των 39 και 1
Κυριακή, έτσι, 18 Αυγούστου και ώρα 19:30 μπήκαμε για τον τελευταίο μας υπέρηχο. Ο γιατρός που είχε καταλάβει στο μεταξύ το άγχος, την αγωνία και τις επιθυμίες μου, ήρεμα μας εξήγησε τα αρνητικά και τα θετικά της κάθε απόφασης και μας διαβεβαίωσε πως εκείνος θα μας στήριζε ό,τι και αν αποφασίζαμε δεδομένου πάντα ότι και το μωρό ήταν υγιές και ασφαλές. Αυτή του η στάση ήταν νομίζω και αυτή που με «ξεκλείδωσε» και μαζί με τον άντρα μου μας έκανε να αποφασίσουμε να μπούμε την ίδια μέρα για πρόκληση.
Το ίδιο βράδυ στις 22:00, έτσι, κάναμε εισαγωγή και ξεκινήσαμε τη διαδικασία με εμένα να είμαι οριακά τρομοκρατημένη καθώς ένιωθα μεγάλο φόβο και ανασφάλεια για το τι θα ακολουθούσε δεδομένης της πρόκλησης και άρα της μη φυσιολογικής εξέλιξης του τοκετού (τότε με έπιασε στο μεταξύ η φιλοσόφηση..) ευτυχώς, ευτυχώς αν και υπήρξαν δυσκολίες – το μωρό είχε κάτσει ελαφρώς στραβά και δεν μπορούσε να βγει με αποτέλεσμα να πέσουν οι παλμοί του – και ενώ όλοι περίμεναν να γεννήσω μεσημέρι, μέσα σε 2 ώρες και με τη βοήθεια της επισκληριδίου πήγα από διαστολή 3 στο 9 (τρέχαμε να μαζέψουμε γονείς, αδέρφια κτλ) και ξεκίνησα να σπρώχνω χωρίς να το καταλάβω. Στις 08:35 ακριβώς κρατούσα στην αγκαλιά μου τον Θάνο μας. Για τις στιγμές αυτές δεν έχω, φοβάμαι, τόσο ωραίες λέξεις για να μπορέσω να σας τις περιγράψω. Ίσως και να μη θέλω να βρω τώρα που το σκέφτομαι. In a nutshell θα πω μόνο πως ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία που την έζησα πιο όμορφα από ό,τι θα μπορούσα να ονειρευτώ, με τον άντρα μου δίπλα μου κάθε στιγμή να υποδεχόμαστε το αγόρι μας μαζί, σαν μονάδα, σαν σωστή οικογένεια, με τον χαμογελαστό φανταστικό γιατρό μας και την καλυτερότερη μαία του κόσμου όλου να συμπληρώνουν κάτι που εκείνη την ώρα φάνταζε στα μάτια μου σαν μια ωραία παρέα, και που στην πραγματικότητα ήταν μια μικρή αλλά θαυματουργή ομάδα. Και δε νομίζω πως υπάρχει κάτι πιο πολύτιμο για ένα τόσο μεγάλο γεγονός από το να έχεις δίπλα σου μια ομαδάρα.
Το ευχαριστώ είναι λίγο
ΕύΑ and the boys