Εκείνη, λοιπόν, τη μέρα του Δεκέμβρη, ο γιατρός μας αφού, αρχικά, μελέτησε εξονυχιστικά τις εξετάσεις μας, στη συνέχεια μας έκανε πολύ συγκεκριμένες ερωτήσεις περι τρόπου ζωής (κάπνισμα κτλ), κατόπιν με εξέτασε υπερηχογραφικά και στο τέλος είπε τα εξης που χαράχτηκαν μέσα μας…« Θέλω να κάνουμε μια υστεροσκόπηση και… (απευθυνόμενος και στους δυο μας) Παιδιά, από εδώ θα φύγετε με παιδί σίγουρα !» και μας έσφιξε τα χέρια. Η σιγουριά του λόγου του και το ειλικρινές χαμόγελο του κέρδισε την εμπιστοσύνη μας και ξεκίνησε το δύσκολο ταξίδι για τον μοναδικό προορισμό μας, την δική μας Ιθάκη!
Η υστεροσκόπηση, λοιπόν, έδειξε πολλαπλές συμφύσεις (ανευ λόγου, δεν υπήρχε ιστορικό εκτρώσεων/αποβολών, ουτε απόξεσης) οι οποίες είχαν προκαλέσει ένα απίστευτα λεπτό ενδομήτριο… μια εικόνα ενδομητρίου που επουδενι πάχαινε με όποια φαρμακευτική αγωγή και αν λάμβανα…
Με αυτήν, λοιπόν, την ιδιόμορφη εικόνα μήτρας παλέψαμε πολύ… Και εμείς και ο γιατρός μας… Καταφέραμε, όμως, μια πρώτη εικόνα κύησης τον Μάιο του 16 και χαρήκαμε πολύ ότι επιτέλους το ενδομήτριο παρότι λεπτό, έδωσε τροφή και χώρο σε ένα έμβρυο…
Το έμβρυο, όμως, παλλινδρόμησε στις 6 εβδομάδες και έπρεπε να προκαλέσουμε με χάπια αποβολή του ανεμβρυικού σάκου για να αποφύγουμε την απόξεση και άρα τον όποιον επιπλέον τραυματισμό του ενδομητρίου…
Και εδώ ξεκινάει νέα περιπέτεια στην οποία, ομολογουμένως, δοκιμάστηκα πολύ.. Η μήτρα έκανε ελάχιστες συσπάσεις να αποβάλλει… Πήρα 3 φορές τα χάπια θεωρώντας ότι κάποια στιγμή, όπως έλεγε και ο γιατρός μας, η μήτρα θα καταφέρει να διώξει τα όποια απομεινάρια του ανεμβρυικού σάκου για να μην μπούμε σε διαδικασία απόξεσης του ηδη μικρού και καταβεβλημένου ενδομητρίου… Και όμως… Μετα από αναμονή 3 μηνών και με κομμάτια του σάκου διάσπαρτα στη μήτρα, αποφασίσαμε τον μονόδρομο της απόξεσης…
« Η μήτρα σου έχει χαράξει νέα βιβλιογραφία, αλλά δεν θα της περάσει…», μου έλεγε χαριτολογώντας ο γιατρός μας. Εγώ από την πλευρά μου, πλήρως αποκαρδιωμένη, δεν είχα πια κανένα απόθεμα χιουμορ… Πάρα ταύτα, συνέχιζα να του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη… Η μητέρα μου σε μια ύστατη στιγμή, λύγισε και ζήτησε από τον γιατρό μας να κυοφορήσει η ίδια τα έμβρυα μας… Δεν θα ξεχάσω, όμως, τα λόγια του… « Δεν έχω τελειώσει ακόμα με την κόρη σας… Έχω και άλλα να παλέψω μαζί της… Δώστε μου μια ευκαιρία ακόμα…»
Και όντως, με το γύρισμα του χρόνου, δοκιμάσαμε ένα διαφορετικό πρωτόκολλο (εφαρμόζοντας ο γιατρός μας νέα πιλοτικά ερευνητικά δεδομένα) για την προετοιμασία της μήτρας, το οποίο δυνάμωσε ποιοτικά και όχι ποσοτικά το ενδομήτριο που τελικώς μας αντάμειψε…
Και ζήσαμε την απίστευτα μοναδική στιγμή, να ακούσουμε τον ήχο μιας καρδούλας και να έχουμε μια εξαιρετικά εύκολη και ανεμπόδιστη εγκυμοσύνη… και να μην πιστέυω ότι πλησιάζουμε στο τέλος του ταξιδιού, την Ιθάκη μας, το κοριτσάκι μας…
Φτάνοντας την ημέρα του τοκετού, ο γιατρός μας εξυμνούσε χιουμοριστικά την μήτρα μου την ώρα του τοκετού, το πόσο καλά τα κατάφερε, δίνοντας της συγχαρητήρια!!!
Φυσικά, τα συγχαρητήρια ανήκουν εξ ολοκλήρου στον Γιατρό μας πρωτίστως αλλά και στην ομάδα του (μαίες και εμβρυολόγους) για να έχουμε αυτά τα Χριστούγεννα, το πολυτιμότερο δώρο… την κόρη μας!!!
Άκης, Νατάσσα, μπεμπούλα…