Ποτέ δεν ήμουν παιδουλού και λόγω φύσης και επαγγέλματος καθισιό δεν είχα… επιπλέον δεν είχα βρει τον άντρα τον σωστό…! Όταν τα παραπάνω άλλαξαν ήμουν πια 38 χρονών.. έγκυος δεν έμενα και οι εξετάσεις μου ήταν καλές.. δεν αποφάσιζα κάτι παραπέρα γιατί λόγω της επαφής μου με τη γιόγκα και την ομοιοπαθητική –που γίνονται συνεχώς όλο και βαθύτερες- δεν ήθελα να πάρω ορμόνες… ώσπου η ξαδέλφη μου με ενημέρωσε για την μέθοδο σε φυσικό κύκλο και μου σύστησε να επισκεφτώ τον Κύριο Σφακιανούδη.
Μου φάνηκε μια μέθοδος πιο φιλική για τον οργανισμό και οπωσδήποτε κάτι πιο κοντινό σε μένα. Παρά το γεγονός αυτό επισκέφτηκα με βαριά καρδιά το ιατρείο του Κύριου Σφακιανούδη και παρά την πολύ ζεστή εντύπωση που είχα από τον ίδιο, έφυγα πάλι με βαριά καρδιά στην απάντησή του ότι είχα 10-20% πιθανότητες επιτυχίας. Ήμουν βλέπετε ήδη σχεδόν 41 χρονών…
Εξετάσεις ξανά, προβληματισμοί, σκέψεις και ερωτήματα … κάνω καλά? Είναι το σωστό? Έχω όντως τόσο χαμηλό ποσοστό επιτυχίας ή λόγω πολύ καλής φυσικής κατάστασης και τρόπου ζωής έχω κάτι παραπάνω?…
Μεσολάβησε το καλοκαίρι και με τον ενθουσιασμό του καινούργιου, τον Σεπτέμβριο του 2014, ξεκίνησα να επισκέπτομαι το Γένεσις και να ψάχνουμε την ωορρηξία μου… λίγο περίπλοκο και δύσκολο αφού ο κύκλος μου ποτέ δεν ήταν σταθερός… έτσι υπήρχαν μήνες που έκανα έως και 4 φορές τον έλεγχο των ορμονών μου και του ωοθυλακίου μου… … και τα αποτελέσματα κάθε ωοληψίας δεν άργησαν να φανούν: το ωάριο δεν γονιμοποιήθηκε… ή δεν υπήρχε ωάριο στο ωοθυλάκιο… ή το ωάριο γονιμοποιήθηκε ανώμαλα… ή χάσαμε την ωορρηξία (είχε συμβεί μέσα στη νύχτα…)…
υπήρχαν και φωτεινές στιγμές μέσα σε αυτήν την δύσκολη περίοδο που κράτησε 13 μήνες… το Νοέμβριο του 2014 είχαμε το πρώτο γονιμοποιημένο ωάριο και αυτό μου έδωσε χαρά και κουράγιο… το Μάρτιο του 2015 γονιμοποιήθηκε και ένα δεύτερο!!! Κι έτσι νόμιζα ότι μπήκα στην τελευταία φάση όπου με το επόμενο γονιμοποιημένο θα προχωρήσουμε στην εμβρυομεταφορά… αλλά το επόμενο δεν ήρθε πριν τον Οκτώβριο του 2015… … πολλά συναισθήματα όλο αυτό το διάστημα των άγονων οωληψιών: αγωνία, λύπη, ματαίωση, θυμός, αμφιθυμία, άγχος, αίσθημα ασφυξίας κ.α.
Αυτήν την περίοδο παρατήρησα ότι δεν μου λείπει καθόλου η υπομονή… ευτυχώς έχω μπόλικη από αυτήν… αλλά πολλές φορές σε συζητήσεις και στοχασμούς έπεφτα πάνω στο θέμα της πίστης… άρχισα λοιπόν να καλλιεργώ το να πιστέψω ότι αυτό που κάνω είναι το σωστό και το να πιστέψω ότι θα πετύχει: σχεδόν καθημερινά ευχόμουν, -ή πιο σωστά- έπαιρνα την απόφαση ότι μου αξίζει να βρεθώ με μωρό… και το οραματιζόμουν!
Επιπλέον εμβάθυνα την καθημερινή μου άσκηση πάνω στη γιόγκα και την εστίασα στο να βοηθήσω το αναπαραγωγικό μου σύστημα με κατάλληλες ασκήσεις, αναπνοές και χαλάρωση. Η διατροφή μου ήταν προσεκτική και ανάλογη και σποραδικά έκανα ρέικι και βελονισμό.
Το είχα πει σε ελάχιστους και αυτό που με βοηθούσε επίσης είναι ότι κάναμε όμορφες κουβέντες γύρω από το θέμα με τον άντρα μου, ο οποίος όλο το διάστημα με υποστήριζε με τη ζεστή αγκαλιά του και το χαμόγελό του… και πάντα κατέληγε στο ότι όπως κι αν έρθουν τα πράγματα αυτός θα είναι ευχαριστημένος και θα τα δεχτεί ακριβώς όπως είναι.
Τον Οκτώβριο του 2015, κι έπειτα από το ζωτικής σημασίας, διάλλειμα του καλοκαιριού, είχαμε το τρίτο γονιμοποιημένο ωάριο και προχωρήσαμε στην εμβρυομεταφορά! Είχα μαζί μου τον αγαπημένο μου, και την γλυκιά βελονίστριά μου για να με βοηθήσει με βελονισμό πριν και μετά ακριβώς από την εμβρυομεταφορά. Τις 4 ημέρες που μου ζήτησε ο γιατρός μου να είμαι σε ξαπλωμένες θέσεις τις χάρηκα πραγματικά. Χαλάρωσα και αντί να έχω άγχος -όπως λανθασμένα φανταζόμουν- ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη!!! Ο άντρας μου, μου έλεγε αστείες ιστορίες από το στρατό και ξεκαρδιζόμουν! Κι όταν τον ρώταγα “μα, κάνει να γελάω έτσι και να τραντάζομαι?” μου απαντούσε “γέλα!”…
H καλή ζωή, η αισιοδοξία, η χαρά και η επιστημονική επάρκεια του γιατρού μου, με βοήθησαν, και τώρα έχουμε ένα κοριτσάκι τριών μηνών στην αγκαλιά μας και είμαστε πολύ συγκινημένοι και ευτυχισμένοι!!!
Κ.Χ.