Μια γνωστή μου, μου σύστησε τον Κώστα, και είπαμε να κλείσουμε ένα ραντεβού για μια τελευταία γνώμη πριν εγκαταλείψουμε τις προσπάθειες. Το πρώτο ραντεβού μαζί του ήταν τόσο διαφορετικό από ότι είχαμε μέχρι τότε συνηθίσει, ήταν τόσο φιλικός, τόσο άμεσος, τόσο ειλικρινής, τόσο επεξηγηματικός και παράλληλα τόσο μεθοδικός. Καθίσαμε πολύ ώρα στο γραφείο του, είδε πολύ προσεκτικά όλες τις εξετάσεις και έδωσε σημασία σε ότι είχαμε κάνει πριν. Αρχίσαμε με λαπαροσκόπηση και μετά από ένα χρόνο από τη στιγμή που πήγαμε έμεινα έγκυος. Ήταν τόσο σίγουρος για αυτό, που ένιωθα και εγώ αισιόδοξη. Όταν άκουσα το αποτέλεσμα της χοριακής δεν μπορούσα να το πιστέψω. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά μου φαίνονται σαν παραμύθι. Μετά από τόσα χρόνια προσπαθειών, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποτε θα μείνω έγκυος. Ακόμη και τη στιγμή που πήγα να γεννήσω, δεν το πίστευα, νόμιζα ότι είχε γίνει κάποιο λάθος. Αυτή τη στιγμή γράφω και έχω αγκαλιά τη μικρή μου. Έκλεισε τον πρώτο χρόνο της ζωής της, και ακόμη δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι την έχουμε κοντά μας, δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε ακόμη.
Χαίρομαι που δεν εγκαταλείψαμε τις προσπάθειες και συνεχίσαμε για τόσα χρόνια, αλλά πιο πολύ χαίρομαι γιατί ο Θεός έφερε στο δρόμο μας το γιατρό μας. Εύχομαι να τον είχαμε γνωρίσει νωρίτερα-σίγουρα δεν θα είχαμε ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ. Κάθε πρωί κοιτάζουμε την κούνια της μικρής μας και ευγνωμονούμε το Θεό και τον γιατρό μας που μας την έδωσαν. Χωρίς αυτούς ακόμη θα περιμέναμε!
Μαρία, Δημήτρης και η μικρή Ειρήνη.