Γνωρίζοντας τον άντρα μου σαν φίλο πρώτα και αργότερα σαν σύντροφο άρχισα να σκέπτομαι το θέμα παιδί. Πίστευα ότι θα ήταν πολύ εύκολο να γίνουμε γονείς. Που να ξερα θεέ μου τι με περίμενε…
Κάναμε την πρώτη μας επίσκεψη σε γυναικολόγο όταν βλέπαμε ότι ο χρόνος περνούσε παρά τις προσπάθειες μας και το παιδί δεν ερχόταν. Αποφασίσαμε την πρώτη εξωσωματική πολύ γρήγορα γιατί ο γυναικολόγος που ήταν πολύ φίλος μου θεώρησε ότι θα ήταν επιτυχημένη. Θετικό μες την καλή χαρά και οι δυο μας. Τελικά δεν προχώρησε γιατί παλινδρόμησε το έμβρυο. Έτσι μας είπαν…
Η αλήθεια είναι ότι δεν μας πηρέ πολύ από κάτω γιατί ο γιατρός επέμενε αμέσως να πάμε στην επόμενη προσπάθεια. Θετικό… Απλά χαρήκαμε αλλά και αυτή η χαρά ήταν για λίγο. Εξωμήτριο… με πηρέ πολύ από κάτω. Άρχιζα και σκεπτόμουν πόσο εύκολο είναι για κάποιες γυναίκες να γίνουν μάνες. Ακόμη και το πρεζόνι της γειτονιάς μου έχει παιδί και εγώ τίποτα. Το απόλυτο τίποτα … κενό…
Αλλάζω γιατρό γιατί ένιωθα ότι δεν είμαι για αυτόν παρά ένα ραντεβού ακόμη. Θετικό… μούδιασμα… βιοχημική… επόμενη προσπάθεια.. Αρνητικό… επόμενη αρνητικό… επόμενη… Θετικό… σιωπή… Πόση φασαρία κάνει η σιωπή καμιά φορά… εξωμήτριο… δεν θέλω να μιλήσω για τους γιατρούς που άλλαξα πολλές φορές γιατί όσο ανάξια ήταν η δουλειά τους άλλο τόσο ήταν και αυτοί… θα μιλήσω όμως για την πρώτη μου συνάντηση με τον Κώστα τον Σφακιανουδη…
Πιεζόμενη από μια φίλη μου λαθρεπιβάτη και αυτή στο όνειρο της μητρότητας και μην έχοντας πια πίστη σε κανέναν άνθρωπο που φορούσε άσπρη ποδιά μπήκα στο γραφείο του. Κάθισα απέναντι του μην έχοντας όρεξη ούτε να τον δω ούτε να τον ακούσω. Μου μιλούσε και εγώ σκεπτόμουν άσχετα πράγματα. Ώσπου ακούω την πρόταση ‘το μόνο πρόβλημα ίσως να είναι ότι μπορεί να γεννήσεις πρόωρα’. Για πρώτη φορά τον κοίταξα στα μάτια. Είδα την αλήθεια στο βλέμμα του, την πίστη του σε αυτό που έλεγε, μια πίστη που εγώ την είχα χάσει πολύ καιρό πριν. Τόσο άπλα, από εκείνη την στιγμή δεν ξαναχαμήλωσα το βλέμμα, άκουσα με σεβασμό ότι και αν μου είπε. Ένα σεβασμό που τον κέρδισε με τις γνώσεις του πάνω στην εξωσωματική, την αγάπη του για την δουλειά του, μα πάνω από όλα γιατί δεν ξέχασε ποτέ ότι είναι άνθρωπος. Και το τελευταίο συνεχίζω ακόμη να το ανακαλύπτω…
Η προσπάθεια εξωσωματικής με τον Κώστα ήταν η πιο σιωπηλή. Μιλούσα σιγά γιατί φοβόμουν μην ξυπνήσει η τύχη μου και φύγει. Καταφέραμε να έχω μια καλή εγκυμοσύνη κάτι που φάνταζε δύσκολο λόγο του διαβήτη τύπου 1 που έχω. Να γεννήσω το παιδάκι μου γερό και να πάνε όλα καλά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν ο διαβητολόγος μου έλεγε να κάνω ολική νάρκωση και ο Κώστας είπε το μαγικό. ‘Είναι δυνατόν Άννα μου να έκανες τόσο κόπο να φτάσεις μέχρι εδω και δεν θα ακούσεις το πρώτο κλάμα του παιδιού σου; Μην φοβάσαι όλα θα πάνε καλά’. Και είχε δίκιο. Η απολυτή στιγμή της ζωής μου.
Τελικά το δικό μου παραμύθι είχε καλό τέλος…
Θέλω να ευχαριστήσω από καρδίας τον Κώστα, πρώτα γιατί είναι εξαιρετικός γιατρός και μετά γιατί με έκανε να πιστέψω οτι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που μπορούν και περπατανε διπλά σου, σε αυτόν το δύσκολο δρόμο για κάποιους που λέγεται παιδί…
Είσαι ο νονός της καρδίας μας για μένα και την κόρη μου…
Υ.Γ.
Σταυρούλα μου σε ευχαριστώ πολύ που με καλοσύνη άκουγες τις φρίκες μου μέχρι να γεννήσω. Για την βοήθεια σου στην φροντίδα του μωρού μου. Μα πάνω από όλα για τι την αγάπη μου που είχε το βλέμμα σου όταν γεννήθηκε η κόρη μου και την έφερες στην αγκαλιά μου…
Άννα – Σπύρος – Μαριάννα