Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου από όταν ήμουν 6 ετών ήταν η διαδικασία της εγκυμοσύνης και της γέννας. Φάνταζε στα μάτια μου τρομακτική περιπέτεια, αλλά ήταν μια διαδικασία που αναγκαστικά θα έμπαινα κάποια στιγμή γιατί είχα αποφασίσει ότι κάποτε θα ήθελα ένα παιδί. Tα χρόνια περνούσαν έχοντας διαρκώς άλλες προτεραιότητες φτάνοντας αισίως τα 46. Από ένα τυχαίο γεγονός συνειδητοποίησα ότι τα περιθώρια να προσπαθήσω να κάνω παιδί ήταν απελπιστικά στενά. Υπάρχει γενικότερα η αντίληψη, σε αυτούς που δεν έχουν ασχοληθεί με το θέμα, ότι η επιστήμη έχει προχωρήσει και μπορείς να κάνεις θαύματα…. ε δεν είναι ακριβώς έτσι… Έκανα μια τόσο εντατική εξονυχιστική έρευνα σε ιστοσελίδες γυναικολόγους, κέντρα εξωσωματικής, συλλόγους, που θα μπορούσα να γράψω διατριβή για το θέμα. Το συμπέρασμα ήταν ότι οι γυναικολόγοι και τα κέντρα υπογονιμότητας δεν ελέγχονται από κανένα φορέα για τις ιατρικές τους υπηρεσίες και με δεδομένη τη χαλαρή σχετική νομοθεσία δρουν ανενόχλητοι πουλώντας ελπίδα σε Ελλάδα και εξωτερικό. Απελπισμένες γυναίκες πέφτουν συχνά θύματα αδιαφορίας η εκμετάλλευσης σε μικρότερο η μεγαλύρερο βαθμό. Γι αυτό είναι τόσο σημαντικό να βρεις έναν γιατρό που να μπορείς να τον εμπιστευτείς και συνήθως αυτό γίνεται μέσα από προσωπικές συστάσεις.
Λοιπόν, για να μη μακρηγορώ, ένας δύσκολος χρόνος διάφορων δοκιμών έφερε ένα εξωμήτριο. Σαν να μην έφταναν οι απογοητεύσεις από τα αρνητικά τεστ εγκυμοσύνης, ήταν πρωτοχρονιά, ο γιατρός μου έλειπε σε διακοπές και η ζωή μου κινδύνευε. Μέσω κάποιων γνωστών αφού όλα υπολειτουργούσαν, κατάφερα προπαραμονή των Φώτων να δω τρεις γιατρούς και να ακούσω γνώμες για το τι να κάνω. Τελευταίον, τηλεφωνώντας του να με περιμένει είδα το κ. Σφακιανούδη. Παρόλο που του είπα ότι πάω για δεύτερη γνώμη με εξέτασε προσεκτικά και μου είπε ότι έπρεπε αμέσως να μπω χειρουργείο για λαπαροσκοπική αφαίρεση του εξωμητρίου. Συγκριτικά με τους άλλους γιατρούς αυτά που μου εξήγησε μου φάνηκαν ότι θα είχαν τις λιγότερες συνέπειες για τη συνέχεια των προσπαθειών μου. Αυτό βάρυνε μιας και η απόφαση μου να συνεχίσω ήταν δεδομένη αλλά δεν του απάντησα αμέσως. Του τηλεφώνησα στις 10 το βράδυ και κανονίσαμε να συναντηθούμε την επόμενη στο Μητέρα χωρίς να μιλήσουμε καθόλου για την αμοιβή του. Αυτό ήταν δευτερεύον για εκείνον, η προτεραιότητα του ήταν να μη κινδυνεύσω.
Η επέμβαση ευτυχώς πήγε μια χαρά και εγώ ήμουν έτοιμη για νέες προσπάθειες. Αποφάσισα να συνεχίσω μαζί του αφού είχε μια πλήρη εικόνα του ιστορικού μου και μου φάνηκε καταρτισμένος, λεπτολόγος και συμπαθής σαν άνθρωπος. Έκανα περισσότερες εξετάσεις από κάθε άλλη φορά και υπήρχε ο απαραίτητος έλεγχος, όμως η εξωσωματική απέτυχε. Απογοητεύτηκα πάρα πολύ όταν μου ανακοίνωσε τα αποτελέσματα. Η αισιοδοξία του για μια επόμενη φορά με εκνεύρισε απίστευτα και τα είχα βάλει και με τον εαυτό μου γιατί είχα πιστέψει ότι είναι διαφορετικός από τους άλλους γιατρούς. Μου πρότεινε να επαναλάβει ο ίδιος μια υστεροσκόπηση για να έχει μια σαφή εικόνα της κατάστασης μου. Ήμουν εντελώς αρνητική, είχα κουραστεί από όλες αυτές τις ιατρικές μη αποτελεσματικές διαδικασίες, αλλά επειδή επέμενε του είπα πως θα το σκεφτώ. Τις επόμενες μέρες κατέληξα στο ότι αν είναι να προσπαθήσω ξανά θα ήταν μάλλον καλύτερα να συνεχίσω μαζί του μιάς και είχε μια εμπειρία της κατάστασης μου. Θα έδινα μια ακόμη ευκαιρία.
Η υστεροσκόπηση έγινε άμεσα και έπειτα από τη χορήγηση ισχυρής αντιβίωσης προγραμματίσαμε επόμενη προσπάθεια. Αυτή τη φορά σκεφτόμουν ότι πρέπει να προσεχτεί κάθε λεπτομέρεια, δεν έπρεπε να αφήσω τίποτα στη τύχη του. Προσπαθούσα να τεστάρω τον κ Σφακιανούδη, που στη συνέχεια έγινε ο γιατρός ο φίλος ο Κώστας, σε κάθε βήμα. Τον εκνεύριζα όταν τον αμφισβητούσα αλλά δεν μπορούσα να χαλαρώσω, στη τεταμένη ατμόσφαιρα εγώ αισθανόμουν πιο ήσυχη ότι δεν θα γίνει καμία παράληψη. Πραγματικά η γονιμοποίηση πήγε πολύ καλά. Την ημέρα της εμβρυομεταφοράς ήμουν πολύ χαρούμενη. Ο Κώστας ήταν αισιόδοξος όπως πάντα αλλά εγώ διέκρινα νομίζω μια αγωνία στα μάτια του, μη πάει κάτι στραβά. Συνήθως μόνο για δικούς σου ανθρώπους υπάρχει τέτοιο νοιάξιμο. Ναι τώρα ήμουν σίγουρη, όλα είχαν γίνει στην εντέλεια! Είχα μια εσωτερική ηρεμία γιατί πίστευα ότι αυτά που μπορούσαν να γίνουν έγιναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Παρόλα αυτά δεν ονειροβατούσα, συνέχιζα τη ζωή μου κανονικά, δεν ήθελα και ταυτόχρονα φοβόμουν να επικεντρώσω όλη την ύπαρξη μου σε ένα αποτέλεσμα, έπρεπε να δημιουργήσω δικλίδες ασφαλείας.
Τρεις μέρες μετά τη εμβρυομεταφορά έφυγα για επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό που το συνδύασα με ολιγοήμερες διακοπές. Ήθελα να είμαι απασχολημένη τις ημέρες της αγωνίας με άλλα πράγματα ώστε να μη σκέφτομαι. Όταν γύρισα Ελλάδα, έτρεξα αμέσως να κάνω το τεστ. Πήγα στη δουλεία μου όπου είχα μια πολύ εντατική μέρα μετά από την απουσία μου και προσπαθούσα να μη σκέφτομαι τα αποτελέσματα. Νωρίτερα από τι περίμενα με πήρε ο Κώστας πολύ χαρούμενος να μου ανακοινώσει ότι το τεστ ήταν θετικό και με πολύ υψηλή Β χοριακή. Ήταν μια ανακούφιση τα πρώτα καλά νέα, αλλά δεν πανηγύριζα, ήμουν τυπικά ευγενική και συγκρατημένα αισιόδοξη. Ναι το πρώτο βήμα είχε γίνει αλλά το ήξερα ότι η διαδικασία μέχρι τη γέννα είχε πολλούς σκοπέλους και φοβόμουν να χαρώ. Ο Κώστας θυμάμαι βλέποντας με συνέχεια ανέκφραστη με ρώτησε κάμποσες φορές αν το είχα μετανιώσει. Όχι δεν το μετάνιωσα ούτε μια στιγμή, αλλά δεν υπήρχε χρόνος για σκέψεις και συναισθηματισμούς, ρισκάριζα τόσα πολλά, ακόμη και τη ζωή μου και έπρεπε να είμαι σε συνεχή εγρήγορση να προλάβω καταστάσεις. Ήμουν σε έναν ωκεανό και απλά κολυμπούσα για να σωθώ. Η μόνη φορά που ίσως φάνηκε ότι χάρηκα παραπάνω ήταν όταν είδαμε στον υπέρηχο ότι είχα δίδυμα. Ούτε να ονειρευτώ δε τολμούσα κάτι τέτοιο, εδώ πάσχιζα για ένα παιδί και με το ζόρι.
Η εγκυμοσύνη μου όντως είχε πολλές περιπέτειες: αιμορραγίες, ζάχαρο κυήσεως, οιδήματα φοβερά, περίδεση, υψηλό λεύκωμα κ.α. … Είχα όμως το Κώστα πάντα δίπλα μου να προσπαθεί με διορατικότητα να αντιμετωπίσει το κάθε πρόβλημα. Και όχι δεν ήταν η τυπικά ευγενική επικοινωνία, κοντραριζόμασταν συχνά πυκνά, του έκανα κριτική, εκείνος έλεγε ότι είμαι δύσκολη και απαιτητική και συνέχεια μου φώναζε ότι είμαι απρόσεχτη. Εγώ από την άλλη θεωρούσα ότι ήταν καλύτερο να έχω μια φυσιολογική ζωή χωρίς στρες αφού ήμουν πλέον σίγουρη ότι ο Κώστας θα προέβλεπε τα απαραίτητα. Είχε γίνει ένας δικός μου άνθρωπος που με είχε καλομάθει.
Στη 30η εβδομάδα μπήκα στο Γαία για να είμαι υπό στενή παρακολούθηση. Τον πίεσα πάρα πολύ να εξαντλήσει κάθε περιθώριο παρόλο που κινδύνευα, ώστε να μην βγουν τα παιδιά πρόωρα και πραγματικά με καταλάβαινε και αγωνιούσε μαζί μου. Η καισαρική με επισκληρίδιο προγραμματίστηκε στις 32 εβδομάδες. Στο χειρουργείο όπως πάντα ο Κώστας ήταν δίπλα μου να μου εξηγεί ακριβώς τι γίνεται και να μου δίνει κουράγιο. Άκουγα ότι όλα πάνε καλά, είδα τα μωρά αλλά εγώ ήμουν ακόμα συγκρατημένη. Περίμενα να δω που θα καταλήξουμε, ήμουν σε πολύ κακή κατάσταση από την εγκυμοσύνη και τα μωρά μπήκαν σε θερμοκοιτίδα.
Ευτυχώς οι δύσκολες μέρες είναι παρελθόν. Η υγεία μου είναι καλύτερη από ποτέ και έχω δυο υγιέστατα αγοράκια που δεν αντιμετώπισαν ποτέ κανένα πρόβλημα προωρότητας. Πολλοί μπορεί να πουν ότι ήταν γραφτό, βοήθησε η μοίρα, η τύχη, ο Θεός… εγώ όμως ξέρω να πω ότι αν δεν έβαζε το χεράκι του και ο γιατρός ο Κώστας ο Σφακιανούδης, παιδιά εγώ δε θα έβλεπα. Είναι ένα αληθινό όνειρο να κοιτάζω δύο γελαστά ανθρωπάκια που σπρώχνονται να νε αγκαλιάσουν. Είμαι πια τόσο συνηθισμένη να βγαίνω μαζί τους έξω και να μας χαιρετάνε συνέχεια τυχαίοι άνθρωποι λέγοντας μου ‘Συγχαρητήρια είναι υπέροχοι’ και εγώ τότε σκέφτομαι συγχαρητήρια Κώστα είσαι υπέροχος! Είμαι τυχερή που βρέθηκες στο δρόμο μου, με έκανες τη πιο ευτυχισμένη μαμά του κόσμου!