Οι εξετάσεις μας καλές, οι αποτυχίες όμως δεν άφηναν πολλά περιθώρια. Και στο ερώτημα, γιατί γιατρέ μου δεν έχουμε καταφέρει τίποτα όλα αυτά τα χρόνια, σε όλες αυτές τις προσπάθειες, καμία απάντηση… Η ηλικία κυρία μου, η ηλικία! Είχα αλλάξει 9 γυναικολόγους στην προσπάθεια μου να βρω αυτόν τον έναν, που θα δεχόταν να αγωνιστεί μαζί μου, να με βοηθήσει να αποκτήσω ένα παιδάκι.
Τέλη Νοεμβρίου 2011 έφτασα στο ραντεβού με το Γιατρό, με 2 ντοσιέ γεμάτα εξετάσεις και την ελπίδα για την απόκτηση ενός παιδιού χαμένες, καθώς όλοι μιλούσαν πλέον για δανεικά ωάρια.
Κάθισα στην καρέκλα απέναντι του σίγουρη πως θα μιλούσε και αυτός για δανεικά, την εύκολη λύση. Ίσως στο πρώτο ραντεβού να ήμουν περισσότερο επιθετική. Συγνώμη. Ήταν η άμυνα, που είχα υιοθετήσει όταν όλοι μου μιλούσαν για δανεικά, χωρίς όμως κανείς να μπορεί να εγγυηθεί ότι κι αυτά θα έδιναν επιτέλους ένα θετικό αποτέλεσμα, καθώς μέχρι τότε δεν είχα ποτέ εγκυμοσύνη και τα δικά μου «γιατί» δεν είχαν απαντηθεί. Κοίταξε μία μία όλες τις εξετάσεις, άκουσε με προσοχή την περιγραφή κάθε προσπάθειας, κι ας ήταν το ιατρείο του γεμάτο κόσμο, όταν μετά από ώρα τελείωσα με κοίταξε και είπε:
– «Πιστεύω πως έχεις ενδομητρίωση, προτείνω λαπαροσκόπηση, και ανάλογα με τα ευρήματα ίσως διακοπή της περιόδου και μετά φουλ διέγερση.»
Τον κοίταξα καχύποπτα. Λαπαροσκόπηση σκέφτηκα, μα αυτό είναι εγχείρηση… και διακοπή περιόδου… πόσο με απομακρύνει αυτό από το στόχο μου? Πόσο χρόνο ακόμα θα χάσω?
– «Το ξέρω ότι έχεις περάσει πολλά, όμως σου ζητάω να με εμπιστευτείς. Μπορούμε αν θέλεις να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια και να ελπίζουμε ότι ένα άλλο εργαστήριο, ένα άλλο «χέρι» μπορεί να αλλάξει την τύχη σου. Όμως νομίζω ότι απλά θα χάσουμε χρόνο. Σου ζητάω να με εμπιστευτείς, τίποτα άλλο.»
Δεν ξέρω γιατί, αλλά τον εμπιστεύτηκα… και είχε απόλυτο δίκιο! Η αρχική του διάγνωσή ήταν σωστή και κράτησε στο ακέριο την υπόσχεση του. Στις 16 Νοεμβρίου 2012 – μόλις ένα χρόνο μετά το πρώτο εκείνο ραντεβού και αφού είχα κάνει τη λαπαροσκοπήση για καυτηριασμό εστιών ενδομητρίωσης και 3μηνη διακοπή περιόδου – κρατούσα στην αγκαλιά μου το πιο πολύτιμο δώρο του κόσμου, την κόρη μου.
Γιατρέ μου δεν ξέρω αν σε έχω ευχαριστήσει αρκετά. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σε ευχαριστήσω όσο θα ήθελα, κι όσο σου αξίζει!
Σε ευχαριστώ, γιατί στη λαπαροσκόπηση, που ήρθα φοβισμένη με αγκάλιασες καθησυχαστικά και μου είπες πως στο δικό σου χειρουργικό τραπέζι δεν επιτρέπεις να συμβεί τίποτα και στην ωοληψία μου κράτησες το χέρι μέχρι να κλείσουν τα μάτια μου από τη νάρκωση. Σε ευχαριστώ, που με πήρες Σάββατο οχτώ παρά το πρωί, πρώτος εσύ πριν μπεις για χειρουργείο, να μου πεις τα ευχάριστα νέα ότι όλα τα ωάρια γονιμοποιήθηκαν. Σε ευχαριστώ, που στην εμβρυομεταφορά με φίλησες στο μέτωπο για γούρι όπως μου είπες, για να πάνε όλα καλά. Σε ευχαριστώ γιατί στην αιμορραγία, με έπαιρνες τηλέφωνο να με ρωτήσεις πως είμαι, γιατί καταλάβαινες πως η αγωνία μου ήταν στα ύψη. Σε ευχαριστώ, γιατί σε όλες τις κρίσιμες εξετάσεις της εγκυμοσύνης ήρθες να ενημερωθείς και να είσαι εκεί μαζί μου. Σε ευχαριστώ για το μήνυμα που μου έστειλες αργά το βράδυ της παραμονής της γέννας, για με διαβεβαιώσεις πως όλα θα πάνε καλά και στο χειρουργείο που σε κοίταξα τρέμοντας, μου είπες πως σε λίγο θα τα ξεχάσω όλα. Σε ευχαριστώ γιατί μου χάρισες το όνειρο.
Κάθε φορά που κοιτάζω τη μικρούλα μου, ξεχειλίζει η ευγνωμοσύνη μου για σένα Γιατρέ, για τη Νατάσσα και τη Δέσποινα, που 7 μήνες κάθε βδομάδα τις βομβάρδιζα με μετρήσεις σαγχάρου και εκείνες ακούραστα έστελναν οδηγίες και συμβουλές, καθώς και για τη Σταυρούλα, που μας έδειξε τις πρώτες μέρες πως να φροντίζουμε το μικρό μας θαυματάκι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Σας ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας.
Σπύρος, Μαίρη, μπέμπα