Τελικά, αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου, μετά δηλαδή από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες, να επισκεφθούμε κι άλλα κέντρα, ώστε να μιλήσουμε και με άλλους γιατρούς μέχρις ότου να επανακτήσουμε τη χαμένη μας αυτοπεποίθηση. Συναντηθήκαμε, λοιπόν και με άλλα “ονόματα” του χώρου, αλλά κανείς δεν κέρδισε την εμπιστοσύνη μας. Ένιωσα μέρος μιας ατελείωτης ουράς αναμονής χωρίς κανείς να νοιάζεται την αγωνία μου, την κούραση μου, την συναισθηματική μου φόρτιση, απλά ουρές και αναμονή, γυναίκες σωρός…(!) ζευγάρια σωρός…. (!), στις αίθουσες ατελείωτης αναμονής…
Το έφερε λοιπόν η τύχη και συναντηθήκαμε μαζί σου. Δεν πέρασε πολύ ώρα και με μια ματιά που ανταλλάξαμε με τον σύζυγό μου συμφωνήσαμε ότι μιλάμε με κάποιον διαφορετικό. Αμέσως ένιωσα ότι μαζί σου θα είμαστε ασφαλείς στην διαδικασία και ότι θα καταφέρουμε να μείνω έγκυος. Σε συμπάθησα αμέσως. Με αντιμετώπισες σαν άνθρωπο και ποτέ δεν ένιωσα μέλος μιας ουράς αναμονής. Σεβόσουν πάντα την ώρα του ραντεβού μας, παρ’ ότι είχες πάρα πολλή δουλειά. Ενημέρωνες εμένα και τον σύζυγό μου κατά τη διάρκεια της διαδικασίας για όλα όσα έπρεπε να γνωρίζουμε και ήσουν πάντα στην άλλη μεριά του τηλεφώνου όποτε και αν σε χρειάστηκα. Μας ζήτησες να κάνουμε κάποιες εξετάσεις που, σημειωτέον δεν μας είχαν ζητηθεί στο παρελθόν, προσπαθώντας να βρεις τους λόγους της αποτυχίας.
Περάσαμε μαζί 8 ½ μήνες εγκυμοσύνης με πολλά και σοβαρά προβλήματα. Ένιωθα, όμως πάντα ασφαλής μαζί σου και ήμουν σίγουρη ότι η εγκυμοσύνη μου θα κατέληγε θετικά, αλλά και ότι δεν θα προχωρούσε με άλλο γιατρό… ξέρεις γιατί; Γιατί με έβλεπες σαν Καλομοίρα και σαν μεμονωμένη περίπτωση και φρόντιζες να ανταπεξέλθουμε στην κάθε μία δυσκολία. Ίσως κάποιος άλλος να με έβλεπε σαν ένα από τα πολλά ραντεβού και την εγκυμοσύνη μου…σαν μία από τις πολλές…
Θα θυμάμαι πάντα το ενδιαφέρον σου όταν μου τηλεφωνούσες για να με ρωτήσεις πως είμαι…
Θα θυμάμαι πάντα την αγωνία που είχε το πρόσωπό σου όταν ήρθα στο Genesis με μεγάλη αιμορραγία, και όταν ήρθες να με δεις στο Ρέα την ημέρα που φοβηθήκαμε για την απώλεια του αμνιακού υγρού.
Θα θυμάμαι πάντα που μου κρατούσες το χέρι όταν με νάρκωνε η αναισθησιολόγος στο χειρουργείο για να κάνουμε την περίδεση του τραχήλου επειδή κατάλαβες ότι φοβόμουν.
Θα θυμάμαι πάντα την αγκαλιά που με πήρες μόλις κάναμε την αμνιοπαρακέντηση σε δύσκολο σημείο, την έννοια σου και την φροντίδα σου που ήρθες κουρασμένος μετά το ιατρείο σου στις δέκα τη νύχτα για να με δεις στο Genesis επειδή σου διαμαρτυρήθηκα ότι είχα πόνους. Και φυσικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρά στην φωνή σου όταν μου τηλεφώνησες να μου πεις για τα αποτελέσματα της αμνιοπαρακέντησης, ότι τα μωρά μου είναι καλά και δεν έχουν σύνδρομο Down, όπως είχε δείξει ως μεγάλη πιθανότητα η αυχενική διαφάνεια… !!
Θα θυμάμαι πάντα το ενδιαφέρον σου για την εξέλιξη του σακχάρου μου, το οποίο με πολλή έγνοια παρακολουθούσε και αντιμετώπισε η Νατάσα!
Θα θυμάμαι πάντα την αγωνία σου για την αντιμετώπιση της ουρολοίμωξης που μας παίδευε σε όλη την εγκυμοσύνη…
Θα θυμάμαι πάντα το ενδιαφέρον σου για τις μετρήσεις του αίματος που έκανα δύο φορές την εβδομάδα και τις εξετάσεις των ούρων για το λεύκωμα και την προεκλαμψία…
Θα θυμάμαι πάντα πόσο σου έσφιγγα το χέρι όταν μου το κρατούσες την ώρα που μου έκαναν την επισκληρίδιο….
Τι να πρώτοθυμηθώ από όλη αυτή τη γιγάντια προσπάθεια που είχες καταβάλλει, προσπαθώντας να αντιμετωπίσεις σχεδόν όλα τα προβλήματα μου. Τι μου έλεγες χαριτολογώντας, για να μου δώσεις κουράγιο; “Καλά, θα εξαντλήσεις όλη τη βιβλιογραφία προβλημάτων;”…
Αυτό όμως που επίσης θα θυμάμαι πάντα, αλλά με διαφορετικά συναισθήματα από εκείνα της αγωνίας και του άγχους της εγκυμοσύνης, είναι η φωνή, η φωνή σου μέσα στο χειρουργείο την ώρα του τοκετού όταν μου είπες: θα ακούσεις κλάμα… Να,…. ο πρώτος, να σου ζήσει!!! Θα ακούσεις και τον δεύτερο… να και ο δεύτερος… Να σου ζήσουν …. !!!!
Θα είσαι για μένα πάντα στη θέση που έχεις ήδη στην καρδιά μου, στη σκέψη μου και στην προσευχή μου…..
Σ’ αγαπώ, γιατί μου χάρισες ζωή και γιατί είσαι ένας εξαιρετικός άνθρωπος με πολλές αρετές!!!!!
Όπως συνήθιζα να σου λέω: έχω τον καλύτερο γιατρό του κόσμου!!
Σ’ ευχαριστώ, γέμισες την αγκαλιά τη δική μου και του συζύγου μου, αγάπη και ζωή!!!
Καλομοίρα,Τάκης, Άρρεν Α και Άρρεν Βού…!